Barre tocht naar het verre oosten van Schier

Barre tocht naar het verre oosten van Schier

Woeste wolken boven de Balg Foto KD
Woeste wolken boven de Balg. Foto Koos Dijksterhuis

Op Schiermonnikoog wil ik naar de oostpunt. Ideaal zou zonnig weer zijn, met een briesje uit het oosten en eb in de namiddag, om met rugwind langs de waterlijn terug te fietsen. Maar er waait een hardnekkige westenwind. Ik fiets tien kilometer over het strand langs de opkomende vloed, om bij paal 15 niet verder te kunnen fietsen.

Ik loop een kilometer, laat de fiets bij paal 16 achter, en begroet een jonge zeehond die met zijn vinnetje zwaait. Ooit markeerde paal 16 de oostpunt, maar intussen is er vijf kilometer strand aangeslibd: de Balg, waar zand, zon, wind en zee vrij spel hebben, waar duintjes ontstaan en waar schelpen ondergestoven worden. Ook het vele afval uit zee verdwijnt onder het zand. Toch zie ik er nog van alles uitsteken, vooral visnetten.

De wind wakkert aan, duistere wolken strekken hun dreigende massa over het eiland, er flitsen bliksems en het gaat regenen. Ik verwacht dat de donder boven het vasteland blijft en loop door. Het strand wordt natter, het is springvloed. Gelukkig snijd ik mijn voeten niet aan een zwaardschede of glasscherf.

De ene donderbui volgt de andere, grauwe wolken met lichtgevende randen, hagelwitte sterns vliegen ervoor. Eindelijk bereik ik de punt, aan drie kanten door zee begrensd. Rottum, net nog duidelijk te zien, verdwijnt achter regengordijnen.

Teruglopend zak ik in het zand, kilometers ploeter ik wadlopend voort. Ik vind plastic tassen. Die stop ik vol plastic draadjes van uiteengevallen visnetten en scheepskabels. Er raken vogels en zeehonden in verstrikt. In elk takje zeewier zit wel plastic gedraaid, elke twee meter moet ik bukken, mijn tassen raken vol en zwaar.

Na drie uur bereik ik mijn omgeblazen fiets en steek ik het strand over door een blauwe zee van blauwe zeedistels. Bij de duinen voelt het of ik bijna thuis ben. Alleen nog even 10 kilometer tegen de wind over een glibberig paadje met duindoorns en dazen.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 4 september ’19)

DELEN

2 gedachten over “Barre tocht naar het verre oosten van Schier

  1. Als geboren Texelse voelde ik bij het lezen meteen mijn fiets trauma naar boven komen.
    Op Texel had ik voor mijn gevoel altijd windkracht 8 tegen.

  2. Jeetje.. ik beleefde het helemaal mee, zat al tegen de wind in kromgebogen, kreeg ‘de eenzame fietser (Jimmy)’ in m’n hoofd, voelde rug en geteisterde andere ledematen.. maar wat een heerlijk noest verhaal en wat stoer ook dat je niet terugging toen het beroerder werd.. 1 met de elementen… En dankjewel namens vogels en andere dieren voor het ruimen van zoveel plastic. Godgeklaagd dat het nodig is.. <3

Reacties zijn gesloten.

Reacties zijn gesloten.