Elke lente hoor ik vogelgeluiden zie ik bloemen waarvan ik me afvraag: wat is dat nog maar? Vaak komt de naam dan bij een volgende waarneming boven drijven. Ook met insecten heb ik dat.

Zo leidde ik muziekliefhebbers rond door het Reigersbosch tijdens het festival Oranjewoud. Het is een gemengd bos. Jonge esdoorns en lijsterbessen flankeren oude beuken, eiken en sparren. Er staat en ligt vrij veel dood hout, goed voor paddenstoelen, spechten en insecten. In dood naaldhout zocht ik naar uitvlieggaten van kevers. Bijna elke dode boom heeft ze. Er zijn allerlei kevers die als larve één of twee jaar in een dode boom leven en hout eten. Als het tijd wordt zich te transformeren tot kever, knagen ze zich naar buiten en vliegen ze uit. Dan zoeken ze een partner om te paren, waarna ze eitjes in dode bomen leggen.

Ik vond overal kleine gaatjes van houtworm-achtige kleinoden en iets grotere van… meestal zijn het boktorren. Er waren ook veel grote gaten van spechten, die de keverlarven uit het hout peuren. Boktorren zijn prachtige kevers met meestal grote antennes. Na het uitvliegen laten ze ovale gaten achter. En die vond ik nauwelijks. De meeste grotere gaten waren grillig rond of veelhoekig, lang niet zo fraai symmetrisch als boktorgaten.

Toen ik het groepje over nagelkruid aan het vertellen was, wees één van de deelnemers een kever aan. Ik verwachtte een rozenkever of een soldaatje, maar nee: het was een grotere, fel-oranjerode kever. Ach, dacht ik, welke is dat nog maar? Helaas schoot het me pas na de excursie te binnen. De vuurrode kever was een vuurkever, hoe simpel kan het zijn!

Er zijn roodkop- en zwartkopvuurkever en zijn zwarte kop verraadt dat dit de laatste betreft. Die kever leeft als larve in dode bomen, soms wel drie jaar lang. De larven eten alleen geen dood hout, maar jagen op larven van andere kevers, zoals boktorren. Vandaar dat die er weinig waren.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 7 juni ’24)