De rode beuk in onze tuin is ons er een. Het is een naar schatting 130 tot 150 jaar oude twaalfapostelenboom. Lieden van stand plantten in die tijd twaalf beukennootjes in een kring. De boompjes die daaruit ontsproten vergroeiden met elkaar. Op een meter of twee, drie hoogte vertakten hun stammen zich weer.

Het is een reus van ik schat 25 meter hoog en twintig meter breed, op een stam van drie meter in de rondte. Hij staat pal naast het huis. Toen we het huis bekeken, zei de makelaar op geruststellende toon dat ie niet beschermd was en dus gekapt kon worden. We piekerden er niet over hem te kappen, we vonden de boom juist een pluspunt.

Zo’n boom moet niet op je dak vallen, maar hij had vol in blad een zomerstorm doorstaan, dus daar waren we niet bang voor. We lieten hem onderzoeken door een kenner die hem kerngezond verklaarde.

Vanwege zijn omvang liet de boom in mei een enorme vracht steunblaadjes vallen. Die begeleiden de echte bladeren. Na de steunblaadjes sneeuwde het beukenbloempjes. Een onvoorstelbare hoeveelheid van die pluizige balletjes bedekte de bodem. Dat belooft een rijke oogst aan beukennootjes – leuk voor eekhoorns en vinken. Voor ons betekent dat weer kubieke meters aan beukennoot-doppen opvegen. Gevolgd door het blad. We willen wel wat maar niet al dat looizuurhoudende blad op de composthoop en we hebben maar één groene bak die om de week wordt geleegd, dus sjokten we in de herfst 47 keer met een volgeplempte container naar een stortplaats.

Om te voorkomen dat naburige of toekomstige bewoners kap eisen wegens beukenblaadjes, beukenbloempjes en beukennootjes, hebben we de gigantische boom bij de Bomenstichting aangemeld, waar hij bleek te voldoen aan alle eisen voor de ‘monumentale status’. Veiliger kunnen we hem niet stellen.

In alle jaargetijden is de boom een schoonheid. Inmiddels hebben wij er allerlei vogels in gezien, zoals grote bonte en groene specht, boomklever en – kruiper, zwarte en gekraagde roodstaart, goudvink en appelvink, sijs en barmsijs. In de schemer zweeft er soms een schim van een bosuil rond en ’s nachts horen we die uil er zijn spookachtige lied zingen.

(Natuurdagboek Trouw, woensdag 11 juni ’25)