Bij ons huisje op Schier hang ik ’s winters vaak een buis met zaadjes of een vetbol op. Vanuit de kamer is dat voer goed te zien, op twee meter afstand. Het duurt een halve tot een hele dag, voor de vogels het ontdekken.

Eerst komt de heer koolmees langs, waarna mevrouw zich bij hem voegt. Ze verdragen elkaar wel, maar niet van harte. Soms is er een korte confrontatie – het zal nog wel te vroeg zijn voor paarvorming, of ze mogen elkaar toevallig niet.

Hebben de mezen het voer ontdekt, dan volgt de rest rap. Eerst twee, dan vier huismussen en weldra zitten er tien. Het valt nog niet mee om de mussen te tellen. Ze zitten geen moment stil, ze fladderen door de heg, ze snorren even weg, ze ploffen op de grond. Toch lukt het en ik tel er tien tegelijk.

Op de grond ligt het bezaaid met korrels die de mezen en mussen morsen. Ze hebben kennelijk geen benul van de mogelijke tijdelijkheid van deze voedselbron. Voorraadbeheer is er niet bij. De lekkerste eenheden worden eruit gepeurd, en dat de rest valt, soit. Dat plukken ze later wel weer van de grond. Maar daar zijn de merels, eksters en kauwen al mee bezig, evenals het roodborstje en de heggenmus.

Het tafereel wordt vanuit een boomtop minzaam gadegeslagen door drie kramsvogels. Ook de keep die de hele tijd zit te krassen blijft in de boom. Op de achtergrond roepen wulpen en rotganzen; het is tenslotte een waddeneiland.

Na twee dagen is de voorraad op. De tien mussen, twee mezen en andere gevederden kunnen er hopelijk weer even tegen. Ze moeten elders hun kostje bij elkaar scharrelen, want ik vertrek weer als ware ik een trekvogel. Zou ik langer blijven, dan had ik hopelijk pestvogels kunnen lokken, want die zijn de Zweedse kou ontvlucht. Dan zou ik de zaadcarrousel schoonmaken en ergens anders hangen. Op een ondergepoepte plek zouden de vogels elkaar kunnen besmetten met ziekten en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.

(Natuurdagboek Trouw, maandag 20 november ’23)