Ooit heeft een man bedacht dat hij als mens de kroon op Gods schepping was. De mens onderscheidt zich van andere dieren in arrogantie. Het is onwaar: niet de mens maar de slak is de kroon op de schepping.

In mijn tuin zie ik al een paar weken slakken. Jonge wegslakjes en aardslakjes, die grote oranjebruine respectievelijk gestreepte naaktslakken in wording, kruipen door het opkomende lentegroen. Ook vond ik al diverse levendige heesterslakken.

Het groeiseizoen begint tegenwoordig drie weken eerder dan het langjarig gemiddelde, dankzij het veranderende klimaat, maar de ene soort reageert daar alerter op dan de andere. Sneeuwklokjes bloeiden altijd al vroeg en kunnen bijna niet nog vroeger bloeien. Ze worden ingehaald door de vroeg actieve slakken. Slakken lusten bijna alles en lezer Nico Boele mailde dat hij in zijn tuin in Doezum slakken de knoppen van sneeuwklokjes zag eten. Dat heb ik nog nooit gezien. In mijn tuin heerst een selectiedruk ten gunste van planten die niet door slakken worden gebliefd, dus zullen sneeuwklokjes het veld wel gaan ruimen.

Slakken eten alles, planten zich razendsnel voort, kunnen van geslacht veranderen en komen voor in zee, in zoet water en op het land. Slakken zijn de kroon der schepping. Nu moet ik die stelling nuanceren, want de slak bestaat niet. Er zijn meer dan zestigduizend verschillende soorten slakken. Hoeveel daarvan de kroon der schepping zijn, weet ik niet, maar het zijn er veel. Onder meer de naaktslakken en segrijnslakken die uw hosta’s, lupines en gouden regens met de grond gelijk maken, zijn kronen der schepping.

Zaterdag 16 maart vertel ik in de Marktpleinkerk te Winschoten tussen 11 en 2 tijdens een lunchlezing waarom hoe dat zit. Aanmelden kan tot 9 maart bij w.jpolman@hetnet.nl of ghrkoers@hetnet.nl. Entree 15,- incl. lunch. Op zaterdag 6 april verklap ik het ook in de Lutherse kapel in Amersfoort van 5 tot 6.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 8 maart ’24)