Slechts weinig heeft ons volk zo wakker geschud als de eikenprocessierups. Het einde der tijden leek nabij. Tegen corona konden we nog wc-papier inslaan, maar tegen de eikenprocessierups stonden we machteloos. Alle eiken kappen? Sommige plattelandsgemeenten voelden daar wel voor, maar dat was een sisyfusarbeid van wat heb ik jou daar. Gelukkig kwam de wolf, en was de eikenprocessiepaniek in één klap voorbij.

Maar nu staat de dennenprocessierups aan de grens. Geen door minister Faber dichtgeschoven ijzeren gordijn kan deze immigrantenstroom tegenhouden. Ze zijn reeds gesignaleerd bij Luik, en ze marcheren gestaag verder. Net als hun verwanten uit de eik dragen ze een vacht van brandharen, die in je huid blijven haken, waar ze jeuk, pijn en rode bultjes kunnen veroorzaken. Net als die andere processierupsen danken ze hun naam aan hun bijzondere wijze van verplaatsen: in lange rijen sjouwen ze voort: kop aan kont. De voorste rups draagt daarmee een verantwoordelijkheid van wat heb ik jou daar, maar of ie zich daarvan bewust is?

Tot dusver hebben ze succes. Ik zag ze in een dennenbos op Corsica en laten wij onze voorheen woeste duinen nou volgeplempt hebben met Corsicaanse dennen, die we tegenwoordig ook weer planten omdat ze tegen hitte kunnen! De dennenprocessierupsen zullen het hier geweldig vinden. Misschien kunnen ze samen met wolven, teken en vallende takken de bossen wel beschermen tegen de recreërende mens!

Dennenprocessierupsen verpoppen zich in de zomer tot oranje nachtvlinders met grijze en witte vleugels. Ze zetten hun eitjes in rijen af op dennen of eventueel sparren. De rupsjes zijn een paar millimeter lang, maar vreten zich vol en vervellen een paar keer tot ze zo’n vier centimeter lang zijn. Ze zijn fraai oranje, zwart en wit en schuilen overdag in zelf gesponnen nesten, een soort suikerspinnen in de boom. ’s Nachts, soms ook overdag, trekken ze er in een optocht op uit om te gaan eten.

(Natuurdagboek Trouw, donderdag 28 november ’24)