Onze kat is bijna negentien jaar oud. Ze is een hoogbejaarde dame, maar nog fit en soepel. ’s Werelds leeftijdsrecord van katten is trouwens 37, dus ze is pas op de helft. Ze is niet bijster aanhalig, maar ik heb haar jarenlang elke dag opgetilde en geaaid voordat ze brokjes kreeg, en inderdaad heeft ze zich de pavlov-reactie eigengemaakt: geknuffeld worden is een veelbelovend evenement. Als ik op de bank lig, neemt ze weleens op mijn buik plaats, en laat ze zich in haar hals en tussen haar schouderbladen krabbelen. Spinnend valt ze soms zelfs in slaap.

Menigeen zal verbaasd zijn dat ik een kat heb. Ik heb namelijk weleens geschreven dat katten vogels doden. Dat is ook zo: in Nederland en vele andere landen zijn katten een van de belangrijkste doodsoorzaken van vogels. Nadat ik zulks heb gepubliceerd, krijg ik altijd wel wat boze reacties dat ik katten zou haten. Een feit wordt door heetgebakerde lieden zomaar aangezien voor mening of voor moreel oordeel.

Twee andere standaardreacties zijn: Dat is de natuur, en: Mijn kat doodt geen vogels. Dat eerste is twijfelachtig. Er zijn twee gangbare definities van natuur, afgezien van ‘aard’. De ene is: natuur is het universum. De andere is: natuur is het universum met uitzondering van de mens en diens invloed. Volgens de eerste horen mensen bij de natuur, inclusief hun huizen, tuinen en katten. Maar lieden die verontwaardigd opmerken dat katten de natuur zijn, hangen onbewust de tweede definitie aan. Auto’s vinden ze geen natuur. Zelfs wanneer een sperwer een mus pakt, zeggen ze niet: Dat is de natuur, want dat vinden ze zielig.

De tweede reactie: Mijn kat doodt geen vogels, kan kloppen. De kat van de buren daarentegen! Onze kat, die ik er gratis bij kreeg toen ik een relatie begon, grijpt inderdaad geen vogels. Ze komt zelden buiten, en als er dan een merel over vliegt, rent ze gauw naar binnen: doodeng, dat gefladder.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 19 januari ’24)