Na 2,5 jaar hebben we een huis gevonden. We bleken niet als enigen een vrijstaand stulpje in de natuur te zoeken, op fietsafstand van treinstation en winkels. Een boerderijtje in de binnenstad, zeg maar, en betaalbaar graag. Na wat water door de wijn kochten wij een romantisch huuske uit 1900 met een enorme tuin.
Het makelaarsjargon is vermakelijk. Een droomhuis met kansen is een bouwval en vrij uitzicht over de landerijen betekent een mist van mest en pesticiden. De termen ‘middels’ en ‘welke’ horen tot de standaardvocabulaire.
De koop van een huis gaat gepaard met een vragenlijst over heikele punten als lekkages, huiszwam en asbest. Daar staat tegenwoordig ook Japanse duizendknoop bij. Daar wordt ‘nee’ afgevinkt, ook als de plant uitbundig in de tuin staat. Makelaars blinken nou eenmaal niet per se uit in floristische soortenkennis. Japanse duizendknoop wordt als sierplant door tuincentra verkocht, en vervolgens zit je ermee. Het laat zich nauwelijks wegkrijgen. Maar dat geldt voor zoveel plantaardige woekeraars, zoals grote berenklauw, grote brandnetel en djikviltbraam. Aan die laatste drie kun je je bovendien branden of prikken. Van Japanse duizendknoop zijn geen vijandelijkheden te verwachten, behalve dat gewoeker. Wel wordt er beweerd dat de plant funderingen kan aantasten. Er wordt veel beweerd.
Ook in onze nieuwe tuin staan Japanse duizendknopen, ondanks de afgevinkte verzekering van het tegendeel. Ze staan echter niet in de buurt van funderingen. En er woekeren nog veel meer dijkviltbramen. Die overgroeien de houten schuur. Misschien dat, als we ze weghalen, die schuur instort. Toch gaan we ze, na de bramen geplukt te hebben, terugsnoeien. Lekker in de tuin werken, we hebben er zin in.
De Japanse duizendknoop wortelt te diep om uit te graven. Die gaan we dus regelmatig afknippen. De jonge scheuten bereiden en eten we als rabarber. Groente uit eigen tuin!
(Natuurdagboek Trouw, maandag 23 oktober ’23)
