Er hangt een zwartkeellijster rond in de provincie Groningen. Ik hoorde het op een avond toen ik toevallig vlakbij dat beest was, maar het was donker en het regende. Anders was ik even gaan kijken. Ik reis niet het land door voor een door anderen ontdekte zeldzaamheid, maar als ik toch in de buurt ben…

Zwartkeellijsters heb ik lang geleden gezien in Hunza, een schitterende vallei in Noord-Pakistan, tussen bergen van zeven-, achtduizend meter. Ik zag er ook roodkeellijsters, die vaak (nog) als dezelfde (onder)soort worden beschouwd. Het zijn allebei vrij grote lijsters, die in Siberische bossen broeden. De zwartkeel leeft westelijker dan de roodkeel en dwaalt vaker af naar West-Europa. Beide lijsters zag ik destijds ’s winters, en dus droegen ze hun winterkleed. De zwartkeellijster in Groningen draagt dat nu ook. Zijn ’s zomers gitzwarte keel is vlekkerig grijs.

Ik vergat de vogel, tot Meint Mulder me er foto’s van mailde. Meint woont in de provincie en stuurt graag foto’s van benijdenswaardige waarnemingen. De vogel zat al geruime tijd in een tuin in Scheemda, en de eigenaar van de tuin is zo gastvrij, dat hij de vogelaars niet alleen in zijn tuin tolereert, maar zelfs vriendelijk toeknikt.

Woensdag moest ik in de Veenkoloniën zijn, de eeuwige aardappelvelden van Zuidoost-Groningen, en maakte ik een kleine omweg langs de lijster. Het was ijzig, maar stralend winterweer. ’s Morgens werd de lijster op zijn vaste stek gemeld. Meint legde uit hoe ik moest rijden en kwam zelf ook even. Hij stond me al op te wachten en gidste me naar de tuin waar enkele vogelaars stonden te kleumen. Er waren grijze mannen met baarden en blozende jongens van vijftien, maar allemaal droegen ze indrukwekkende optische instrumenten.

Helaas was ik net te laat. Na al die weken was de vogel een kwartier voor mijn komst gevlogen. Dankzij Meint hebben we de foto’s nog.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 16 feb. 2018)