Regelmatig krijg ik een melding van een lezer over een ‘witte reiger’. Meestal betreft dat een grote zilverreiger. Zeker in de winter zijn die in weilanden en langs oevers te zien. Ze vallen lekker op, in die smetteloze bruidsjurk. Grote zilverreigers zijn uit het zuidoosten van Europa opgerukt en hoewel ze nog niet zo algemeen zijn als blauwe reigers, zijn ze bepaald niet zeldzaam meer.

Ook hun neefjes hebben Nederland ontdekt. Kleine zilverreigers zijn een stuk kleiner dan grote zilverreigers, maar van een afstand is omvang een lastig kenmerk. Ze zijn herkenbaarder aan hun zwarte snavel en zwarte poten met gele tenen. Kleine zilverreigers broeden vooral in en rond het deltagebied en op Schiermonnikoog. De winterse zilverreigers zijn vrijwel altijd grote, want kleine trekken weg. Althans dat horen ze te doen volgens de vogelboeken.

Afgelopen herfst en winter zag ik in oktober niettemin drie kleine zilverreigers op het strand van Schiermonnikoog. In november vloog een kleine zilverreiger naast me toen ik met de auto over Kampereiland reed. En in januari zat er een kleine zilverreiger in de polder van Schiermonnikoog. De boswachter vertelde dat het er tot vlak voor mijn komst twee waren, maar dat die ene ineens verdwenen was. De overgebleven kleine zilverreiger zag ik een keer over ons huisje vliegen; een leuke soort voor de huis-, tuin- en keukenlijst.

In 1978 broedden grote en in 1979 kleine zilverreigersĺ voor het eerst in Nederland. Uit Amersfoort fietste ik naar de Oostvaardersplassen om ze te zien. Intussen zijn beide soorten ingeburgerd, de grote vooral. Uit de trein van Amsterdam naar Groningen kun je er zo tien zien. Van kleine zilverreigers kijk ik meer op, ook in de zomer. Op Schiermonnikoog broeden ze bij de lepelaars, onder bescherming van zilver- en mantelmeeuwen. Daar vind ik het altijd verrassend om die moerasvogels aan zee door zout water te zien waden.

(Natuurdagboek Trouw maandag 12 feb. 2018)