De nieuwste film van Woody Allen is geen topper van de oude meester, maar het blijft een Allen, dus slecht kan Magic in the Moonlight niet zijn. Het verhaal speelt zich honderd jaar geleden af in de Provence. Of het nu ’s morgens, tussen de middag of tegen de avond is, altijd strijkt er een lage avondzon over de zee, de cipressen, de bloemen, de lokken van Emma Stone en de linnen pakken van Colin Firth. Romantiek verzekerd.

Firth speelt een sceptische goochelaar die een spiritistisch medium wil ontmaskeren. Spritisme was begin vorige eeuw in de mode. Een knappe juffrouw ‘weet’ van alles dankzij haar contact met het bovennatuurlijke. Een zesde zintuig. Daar moet je in geloven.

Firth roept dat er geen zesde zintuig is, er zijn maar vijf zintuigen! Daarmee bewijst de scepticus dat hij of zijn regisseur zelf misschien wel even onwetenschappelijk is als de spirituele zweveres die hij wil ontmaskeren. Want er zijn zoveel meer zintuigen dan de vijf die we bij onszelf erkennen.

Neem nou vogels en schildpadden die het magnetische veld van de aarde waarnemen. Neem haaien en roggen die van een afstand elektrische spanning voelen. Neem vlinders die met hun pootjes proeven. Neem vleermuizen met hun sonar. Neem kanoetstrandlopers die met hun snavelpunt ingegraven schelpjes van een afstandje kunnen lokaliseren. Neem reptielen die met hun gespleten tong ruiken. Neem planten die het geknaag van rupsen waarnemen. Zintuigen zat, ik vergeet er beslist nog een paar.

Dat lijkt me goed nieuws voor romantici die hopen dat er meer is. Er zijn hoe dan ook meer dan vijf zintuigen. En het zijn allemaal natuurlijke zintuigen. Je hoeft er niet eens in te geloven!

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 12 sept. 2014)