Tegen de Hondsbossche Zeewering wordt een tweehonderd meter brede, metershoge zandwal opgespoten. Dat lijkt leuk voor de natuur. De zeehonden die de Waddenzee uitzwemmen om op de Noordzee te vissen, vinden langs de voor publiek afgesloten bouwput een plek om te luieren. En duinen zijn toch een natuurlijker overgang tussen land en zee dan een dijk?
Volgens Miranda Zutt van de Vogelwerkgroep Noord-Holland verwoest het zand de natuur juist. “Dat schip ginds zuigt zand op”, wijst ze, “waardoor de zeebodem daar met al het bodemleven verwoest wordt. Vervolgens wordt tegen de dijk al dat zand neergeplempt. Het ecosysteem wordt verpletterd en verstikt, alles gaat dood.”
De Hondsbossche Zeewering is vrijwel de enige stenen Noordzeewering van Nederland. In 135 jaar is er een voor Nederland uniek zeeleven ontstaan. Als schelpen verzamelend kind wist ik al, dat je daar kans maakte op rotsschelpen als schaalhorens en purperslakken. Verder zindert het er van zakpijpen, zeenaaktslakken en andere bijzonderheden, zoals dodemansduim, oorschijnende zeevinger, penneschaft, weduweroos, geknoopte zeedraad, sausijsjeswier, broodspons, plompe knuppelslak. Maar onderwaterwezens zien we niet en dan denken we algauw dat ze niet bestaan. Zand erover. Ook de mosselen op de in zee uitstekende dammetjes gaan eraan. En waar moeten de meeuwen, scholeksters, steenlopers en paarse strandlopers naartoe? Die overwinteren en rusten met vloed aan de voet van de dijk, en zoeken met eb voedsel op de golfbrekers.
Er zal wel een nieuw ecosysteem van strand en duin ontstaan, maar dat is er langs de kust al veel. Bovendien spoelt het zand weer weg en zal het telkens opnieuw opgespoten moeten worden. En na het werk wordt het gebied opengesteld waarna ook de zeehonden er geen rust meer vinden.
(Natuurdagboek Trouw maandag 8 dec. 2014)
Zulke eerlijke berichten sieren een goede krant !