Toen die wolf laatst in Groningen en Drenthe langs de wegen sjokte, werden er meteen doodgebeten schapen gemeld. De schapen hadden wonden die op een hondenbeet wezen, maar uit dna-analyse blijkt de bijter toch die wolf te zijn geweest. Dat de wond meer op een hondenbeet lijkt, kan er volgens een bericht in deze krant (afgelopen goede vrijdag) aan liggen, dat het een jonge wolf is, die “de kunst van het bijten nog niet tot in de perfectie beheerst”. ’s Wolven jeugdigheid blijkt eveneens uit de dna-analyse.

Dat een jonkie het doodbijten nog moet perfectioneren, à la, maar dat een wolf bij geboorte als een hond bijt en pas gaandeweg als een wolf leert bijten, lijkt me evolutionair gezien de omgekeerde richting. Het lijkt me logischer dat jonge hondjes rudimentaire wolveneigenschappen hebben, dan andersom. Ten slotte stamt de hond van de wolf af en niet andersom.

Maar goed, de eerste wolf die zich in Nederland vertoont, bijt schapen dood. Dat zal de volgende wolf ook wel doen. Op het boerenland is nou eenmaal meer te halen dan in de natuur. In Nederland zijn ongeveer een miljoen schapen. Van ’s lands wilde dieren komen reeën het meest in aanmerking. Er zijn zo’n 65 duizend reeën en ook die leven vooral op (de randen van) het boerenland. Er zijn vijftien keer zoveel schapen als reeën, dus als een wolf achter een ree aanzit, komt ie algauw een schaap tegen. Schapen zijn niets gewend, hebben geen dekking en leven tussen prikkeldraad. Ik zou het wel weten als ik een wolf was.

Als wolven zich hier vestigen, wordt schapen houden lucratiever dan ooit, want gedode schapen worden door de staat vergoed.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 7 april 2015)