Mijn tuin is een mini-natuurgebied. Het is ruwweg in tweeën verdeeld: een piepklein hooilandje en een piepklein bosje. In dat bosje woekeren klimplanten met een duizelingwekkende groeisnelheid. Als ik kijk, zie ik ze niet groeien, maar als ik even niet kijk, hebben ze zomaar een volgende struik geannexeerd.

Langs de zonnige westzijde vormen haagwindes een groene muur, maar daarachter, onder lommerrijke kruinen, kronkelt de bosrank om zich heen. Dat is een wilde clematis van kalkrijke bosgrond. In Nederland komt bosrank vooral voor in Zuid-Limburg en in de zuidelijke duinen. Zo noordelijk als Groningen hoort ie niet te leven.

Behalve dan in mijn tuin. Dat ligt waarschijnlijk niet aan klimaatverandering, maar aan het dubbelleven van de bosrank. Die leidt naast een bestaan als wilde bosplant ook een leven als gekweekte tuinplant. Ik heb hem nooit geplant, maar wellicht zijn er zaden aangewaaid. Die zaden rijpen in de herfst in harige bolletjes. Nu bloeit de bosrank nog met witte bloemen.

Ik vind het wel een grappige kostganger, zo’n woesteling. Bosrank heeft iets liaanachtigs en dat past wel in een wilde bostuin, hoe klein ook. Maar bosrank heeft als bijnaam heggenwurger en de nu nog dunne stengels kunnen centimeters dikke stammen worden. Ik trek dus toch maar een deel weg en treed daarmee op als klein-boswachter.

De genoemde haagwindes sjor ik ook weg. Dat zijn pas wurgende woekeraars! Ik zag in Frankrijk eens een man haagwinde verzamelen. “Pour la pain”, verklaarde hij. Ik dacht: voor op brood? Maar brood is toch le pain? “Non, non”, lachte hij, “pour lapin”, waarbij hij een konijnachtige neusbeweging maakte en met zijn vingers oren nabootste. Later voerde ik het mijn konijnen, maar die huppelen intussen op de eeuwige grasvelden.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 15 sept. 2016)