In Oegstgeest zit een witkruintapuit. De zwart-witte zangvogel is gemakkelijk te vinden vanwege de honderden vogelaars met honderden telelenzen. Ik ben er niet geweest, maar ken genoeg vogelaars die vrij namen en erheen reisden. Sommigen doen alles voor een nieuwe soort. Dit was de eerste witkruintapuit van Nederland. De dichtstbijzijnde bereikten Engeland in 1982 en Denemarken in 2010. Het zijn geen gretige trekvogels en ze wagen zich zelden ver buiten hun woongebied.

Witkruintapuiten leven langs de randen van de Sahara en de Arabische woestijn. Het zijn vogels van dor, kaal, stenig land. Deze witkruintapuit heeft het vast naar zijn zin tussen de kakikleurige flats van Oogstgeest. Daar poseert hij onbekommerd voor de vogelaars, fladdert eens hier, hipt eens daar en blijkt verrassend behendig in het uit de lucht plukken van insecten.

Intussen laait er een discussie op onder de doorgaans zo binnenvettende vogelaars.
De witkruintapuit draagt gehavende veren en heeft een scheve teen. Zulke beschadigingen wijzen op een ontsnapping uit een volière. En, wordt geschamperd, werden er op internet geen witkruintapuiten te koop aangeboden? Clandestien uiteraard. Omwonenden hadden de witkruintapuit eerder gezien, hij hangt er al weken rond.
Waarschijnlijk is het dus een ontsnapte volièrevogel, een ‘escape’ in vogelaarslatijn.

Maar de vogelaars die hem gezien hebben, verdedigen des vogels wildheid. Sommigen reisden er vanuit Groningen helemaal naartoe en die zouden anders voor niks zijn gegaan, want een escape telt niet mee op de soortenlijst. Maar stel dat ie wordt aanvaard als dwaalgast, dan kun je hem voor de zekerheid maar wel even afvinken, dus reist toch iedereen naar Oegstgeest. Daar was hij zondag nog. Maar hij kan zomaar vertrekken, doodgaan of gevangen worden door een clandestiene vogelhandelaar of –opzetter.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 14 okt. 2014)