Wat leefden we mee met de bultrug die vorige week strandde en stierf op de Razende Bol! Op twitter en facebook klonken geween en tandengeknars. ‘Hij huilde’, schreef iemand op facebook, ‘zo zielig!’ Stel dat de walvis geen walvis was en niet voor een groot deel uit walvistraan had bestaan, dan had ie niet kunnen huilen. Was hij daardoor minder zielig? En de duizenden walvissen die uit ons zicht sterven?

Nee, maar daar gaat het ons niet om, we huilen mee met die ene walvis Willy. We zien ons daar zelf al liggen. We snotteren onze van woudreuzen gemaakte tissues vol. Free Willy, koste wat kost! Als dat was gelukt, dan was de bultrug verder de fuik van de Noordzee ingezwommen. Tot ie in het nauw zou komen, het Nauw van Calais.

Het is niet leuk een dier te zien lijden. We willen het uit zijn lijden verlossen. Elkaar gunnen we die verlossing nauwelijks, maar een lijdensweg die onherroepelijk tot de dood leidt, willen we een dier besparen. Bij mensen noemen we het euthanasie, dat klinkt redelijker dan uit zijn lijden verlossen. En als we ons genoeg identificeren met een zielig dier, dan maken we er een mens van. ‘Hij huilt.’ Meerdere medelijders pleitten voor ‘euthanasie’.

Hoe zouden ze dat willen doen? Moet er een ponton naartoe, met een gigantische sloopkogel om dat beest z’n hersens in te beuken? Of moet er met een drilboor eerst een tunnel door de speklaag geboord worden, waarna er een stalen buis ingeramd wordt waardoor een halve kuub arsenicum naar binnen wordt gepompt? Zou euthansie wel een prettiger dood zijn dan stranden en sterven?