Een kennis en ik fietsten door de Groninger weilanden. Een veehouder sloot juist de slang aan waarmee hij drijfmest wilde verspreiden. We maakten een praatje over het verdwijnen van grutto’s en andere weidevogels van “mien laand”. We keken uit over eindeloze grasmatten waar ieder reliëfje uit was gewalst, waar het water strikt op peil gehouden werd en waar geen paardebloem te zien was tussen het raaigras. Maar volgens de veehouder lag het aan de kraaien. Er was geen kraai te zien. “Nee die benn’n d’r nait meer, doar zurg ik wol veur.” Knipoog. Ik snap wel dat als je je best doet de gruttonesten te beschermen tegen de maaier, je moordneigingen krijgt als kraaien de eieren opeten. Maar het doodschieten van kraaien deed de grutto’s niet blijven. We groetten (“moi”) en de veehouder ging zien laand met de eiersnijder injecteren. De mestslang sleepte over het gras.

Vaak krijgen vossen en kraaien de schuld van het verdwijnen van weidevogels, terwijl moderne landbouwmethoden het leefgebied ongeschikt maken voor weidevogels en juist geschikt voor vossen en kraaien.

In polder de Rondehoep bij Amstelveen gaan weidevogels achteruit. Daarom willen veehouders vossen afschieten. Op Schiermonnikoog, waar de poldergrond doordrenkt is van ingespoten drijfmest en waar de weilanden plaats maken voor maïsvelden, zijn geen vossen. Niet dat de grutto’s het daardoor beter doen. Dus moet er een andere zondebok zijn. Kraaien, zeker? Nee, wat blijkt? Langs de weilanden staan voorlichtingspanelen met foto’s van weidevogels in bloemrijke graslandjes die je in de Schiermonnikoogse polder nergens vindt. Over de achteruitgang van de grutto staat er simpelweg: “Dit komt doordat de jonge gruttokuikens door roofvogels worden gedood”.

Moeten we hierom lachen of huilen?

(Natuurdagboek Trouw donderdag 14 aug. 2014)