Op Texel werd een boek gepresenteerd, waaraan ik had meegewerkt. Een glanzende uitgave over de Waddenzee als werelderfgoed. Er staan prachtige foto’s in en verhalen over waddennatuur en -cultuur. Dertig euro, uitgeverij Matrijs.

Het boek is een initiatief van het Ministerie van Economische Zaken. In bezoekerscentrum Ecomare reikte staatssecretaris Henk Bleker de eerste exemplaren uit aan directeur Anton Hurkens van Ecomare, aan visserij-onderzoeker Martin Scholten van Imares en aan burgemeester Francine Giskes van Texel. Iedereen was het erover eens dat de Waddenzee een waardevol gebied was. Zo waardevol dat het vermarkt moest worden, vond de visserij-onderzoeker.

Werelderfgoed word je niet zomaar. De Waddenzee is het eerste natuurgebied in Nederland met die status. De status is een toeristenlokker en legt ondernemers niets in de weg. Hij voegt niets toe aan natuurbescherming. Toch was angst voor natuurbescherming reden dat de kustgemeenten en de Nederlandse Waddeneilanden voor de eer bedankten.

Oude rot in wadden- en redactiezaken Jan Abrahamse heeft de hele boekmakerij gecoördineerd, een bewonderenswaardige geduldsklus. Hij hield een toespraak waarin hij het ontbreken van eilanden en kustgemeenten betreurde. Hij heeft gelijk, het slaat nergens op de Waddenzee te scheiden van zijn eilanden en kustgemeenten. Ik staarde uit het raam. Daar lagen de duinen. Er hupten konijnen. Er zweefde een kiekendief, een blauw mannetje.

Henk Bleker schudde iedereen de hand. Hij was de hele dag op pad geweest met agrarische jongeren. Een agrarische jongere in streepjespak vertelde dat Bleker met hen had gesproken over publieksvriendelijke manieren om de ganzen op Texel te vernietigen.

Bleker zei dat de Waddenzee nauwelijks in de ministerraad genoemd werd, als het over natuur ging. En dat daar verandering in moest komen.