Tientallen kool-, pimpel- en staartmezen omsingelen mij. Ah, daar zijn jullie! Afgelopen herfst trokken er heel veel mezen langs ’s lands telposten, waar vogelaars de overvliegende vogels tellen. Er was een invasie uit Scandinavië. De tuinen stroomden vol, de vetbollen waren niet aan te slepen. Een weekje, toen waren de mezen weer weg, op de lokale kostgangers na.

Ze omzwermen me dus, maar ik zie elk jaar zwermen mezen. Het kunnen gasten uit het noorden zijn, maar het zijn zeker niet alle gasten uit het noorden. Ik zie niet meer mezen dan in andere winters. Waar zijn ze?

Toevallig sla ik het laatste nummer open van Sovon-nieuws, de nieuwsbrief van Sovon Vogelonderzoek, en ik lees de kop: ‘Waar blijven toch die doortrekkende mezen?’ Kras, zoiets.

Vogelonderzoeker Willem van Manen schrijft dat er zoveel binnenkomende mezen geteld zijn, dat ze onmogelijk tussen de standvogels kunnen verdwijnen. Ook in eerdere winters vertoonden extreme trek-aantallen geen verband met hogere winter-aantallen.

In België werden eveneens veel mezen op trek geteld. Misschien zijn ze daar. Of in Frankrijk, maar daar wordt vogelliefde vooral via het jachtgeweer beleden, men telt er nauwelijks. Ze zouden daar dus wel kunnen zijn. Niet in Engeland, waar vogels geteld worden en waar zelden op de wal geringde mezen aanlanden.

Je zou verwachten dat na een herfstige trekpiek ook meer mezen dan anders terugkeren in de lente. Maar dat is niet zo. Zouden ze via een omweg België en Nederland links laten liggen? Onwaarschijnlijk, Waarschijnlijk gaan ze ’s winters dood. Zijn die stumperds eerst voor schraalhans uit Scandinavië of Rusland gevlucht, gaan ze hier alsnog dood.

De standmezen intussen zingen alsof het hoog-lente is.