In de glinsterende rijp op de zonbeschenen duinen is het goed wandelen. Op zondagmorgen is er al bijna geen doorkomen aan. De betaalde parkeerterreinen bij Bloemendaal aan zee en bij Koevlak staan al behoorlijk vol. Maar de welgestelden uit Overveen en Bloemendaal trekken daar hun fijne neuzen voor op. Zij weten een gratis parkeerplaats bij het restaurant.

Daar kun je een ommetje maken rond een duinmeer. Wij stallen onze fietsen, de anderen parkeren hun fonkelende jeeps en landcruisers waarmee ze in de weekenden op expeditie gaan. Ze laten hun labradoedels uit.

Dat rijken ergens niet voor willen betalen, is logisch. John Steinbeck vroeg zich in zijn Druiven der Gramschap af waarom armen een rondje geven en rijken proberen op andermans kosten te drinken, terwijl zij zich de kosten als geen ander kunnen veroorloven. Hij geeft er het antwoord bij. Rijken zijn rijk geworden, omdat ze alles zelf houden.

Rijk voelt iemand zich die meer heeft dan de buren, dat is wetenschappelijk bewezen. Hebben wij een modaal of lager inkomen, dan voelen wij ons niet rijk, hoeveel we ook hebben. Velen van ons voelen zich zelfs miskend en boos. De oplossing zou kunnen zijn dat we arme sloebers uit Verweggistan verwelkomen. Maar wie op afgetrapte gympen drieduizend kilometer heeft gelopen, noemen we minachtend “gelukszoeker” en sturen we weg.  Als relatief rijken willen we ook alles zelf houden.

In de duinen geldt een “aanlijnplcht” voor honden. De welgestelden laten zich niet door de bordjes commanderen. Die zijn met stift doorgekrast. Ik houd de tel bij: van de 127 rashonden lopen er 124 los. De drie aangelijnde honden zijn waarschijnlijk loops of weglopig. De eenden dobberen veilig op de plas. We vinden een vossenhol, maar de enige vos die we zien, hangt om de nek van een mevrouw. Er hangt een druppel aan haar neus.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 7 dec. 2016)