Een hoogbejaarde grizzlybeer kijkt toe hoe zijn jonge soortgenoten de ene zalm na de andere uit de rivier meppen en oppeuzelen. Eén van de jongemannen gooit hem een zalm toe. Hier ouwe, heb jij ook wat.
Apen slaan met een steen de bast van noten stuk om bij de noten te komen. Stenen van bruikbare omvang en het juiste gewicht zijn schaars. Een aap zit zonder steen naast een aap met een steen. Hij kijkt toe hoe zijn soortgenoot een noot bewerkt. Als de noot is gekraakt, steekt de wachtende aap zijn hand uit, precies zoals een mens dat zou doen. En de aap krijgt de steen.
Beide scenes zag ik in natuurfilms. De apen helpen elkaar en weten dat ze zonodig zelf ook geholpen zullen worden. De beren doen aan een primitieve vorm van pensioen, en als de jonge beer het geluk heeft oud te worden, hoopt hij ook op een vis.

Bert Keizer schreef vrijdag in Trouw dat hulpvaardigheid evolutionair verklaarbaar is als uitgesteld egoïsme. De ene dienst is de andere waard, voor wat hoort wat. Keizer schrijft erover vanwege de weerzin van sommige mensen tegen orgaandonatie. Volgens Keizer gaat Samaritaanse barmhartigheid, waarvoor de gever niets terug verwacht, velen te ver.

Ik zou ook niet zomaar een nier afstaan aan een vreemde. Levend althans. Na mijn dood mag u me opensnijden en uitdelen. Als mijn leven gered kon worden met een orgaan van een dode, zou ik er zelf ook prijs op stellen. Ik zou geen aanspraak op uw nier durven maken, als ik zelf had vastgelegd na mijn dood mijn organen niet af te staan, maar mee te nemen het vuur in. Dan zou ik me een parasiet voelen.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 18 okt. 2016)