Een ijsvogel vliegt langs als Martijn de Jonge en ik in Schokkerhaven op Martijns boot stappen. Een fuut peddelt voor de boeg, geheel in zomerkleed met kuif en kraag. Op het Ketelmeer zwemmen brilduikers, grote zaagbekken en enkele nonnetjes.

Tussen die eenden door schippert Martijn naar IJsseloog, een rond eilandje dat als slibdepot gebruikt wordt, en waar vaak zeearenden in een boom zitten. Zeearenden zijn Martijns specialiteit als natuurfotograaf en -schrijver. Zaterdag verschijnt zijn nieuwe boek over die gigantische roofvogels (KNNV €24,95). Vanuit zijn huis aan het water is het twintig minuten varen naar een reusachtig nest, waar zich ’s avonds vaak een paartje meldt, na een dag vissen en jagen.

Op het slibdepot zitten een havik, een buizerd, blauwe en zilverreigers, maar geen zeearenden. “Ze kunnen hier alle kanten op”, zeg Martijn met een brede armzwaai. “Overal water, veel eilandjes met bomen, genoeg te eten – vis, meerkoeten, muskusratten.”

Af en toe slingert Martijn een boterham uit de boot, waar zich kok- en zilvermeeuwen op storten, en zelfs een grote mantelmeeuw. Met zicht op het nest laat hij het anker zakken. De zon glinstert achter ons en zet de rietkraag in brand. Tientallen houtduiven zitten in de wilgen rond het arendshorst. Een blauwe kiekendief zweeft over naar zijn slaapplaats.

Martijn organiseert hier veel excursies voor natuurfotografen. De IJsselmonding met zijn van baggerslib gemaakte vogeleilanden is dan ook prachtig, weids en stil; ik waan me in de Donaudelta.

“Daar komt er een!” Warempel. Een vliegend tapijt van twee meter klapwiekt voorbij, scheert over de boomtoppen en strijkt neer op het nest. En even later voegt een nog grotere, het vrouwtje, zich bij hem. “Dat is AF19”, zegt Martijn, “’s lands eerste geringde zeearend, uit 2007.” De gigantische roofvogels begroeten elkaar met hoge, opgewonden klanken. Hun gesprek kakelt over het water naar de ondergaande zon.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 12 februari ’20)