In de winkel pak ik een zak vetbollen. Een oudere dame staat te treuzelen bij het schap. Ze kan duidelijk niet kiezen. De vetbollen liggen tussen zo’n gevarieerde uitstalling aan vetbollen, -staven en -ringen, dat je er een hongersnood in de Hoorn van Afrika mee zou kunnen bestrijden. En dan noem ik de pindavariaties en zaadmengsels nog niet.

De dame volgt met haar blik de vetbollen die ik in mijn mandje leg. “Komen er wel vogels op af?” vraagt ze, “bij mij niet! Ik snap er niks van.” Ze kijkt me aan. “Bij mij wel”, zeg ik, “maar ik ben de enige in de buurt die vetbollen ophangt. Het is een kwestie van vraag en aanbod. In een buurt met tegeltuinen zijn weinig zangvogels en er dan veel vetbollen hangen, blijven die onaangeroerd.” De dame pakt een zak vogelzaad van een euro. Ik vertel haar dat de dierenwinkel verderop een zaadmengsel met dode insecten verkoopt, waar tuinvogels gek op zijn. Want hoe breed het assortiment ook is, in deze winkel ontbreekt zulk luxe-voer. “Oh ja, met meelwormen”, knikt mevrouw. “Ja, het is wel duurder”, waarschuw ik “en ik weet niet wat de insecten ervan vinden.” Mevrouw grijpt naar een pot pindakaas. “Pindakaas?” vraagt ze. “Ik zou het niet doen”, zeg ik. “Oh nee, te zout hè?”

Ja pindakaas is te zout maar vogelpindakaas is arm aan zout maar rijk aan palmolie. Daarom zou ik het niet aan vogels voeren, want voor oliepalmplantages gaan tropische oerwouden tegen de vlakte. Nou gaan die ook voor veevoerplantages en voor de productie van onze wegwerpzakdoekjes tegen de vlakte, maar ik zou die ontbossing niet versnellen via pindakaas. Onze tuinvogels lusten het wel, maar die weten niet dat voor dat smeermiddel het leefgebied van honingzuigers, kolibries en zoveel andere tropische schoonheden vernietigd wordt. Maar dat zeg ik allemaal niet tegen de dame, hoezeer ze ook de dominee in mij losmaakt. Ik wens haar veel plezier met de vogels.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 6 februari ’19)