Zoals wel meer feestdagen hebben Europese emigranten Valentijnsdag ooit meegenomen naar Amerika, waar de viering gecommercialiseerd werd en vervolgens weer teruggebracht naar Europa, waar we Valentijn even gretig als Halloween en de Kerstman binnenhaalden.

In mijn kindertijd was Valentijnsdag bekend, maar deed niemand er wat aan. Dat veranderde toen mijn kinderen naar school gingen. Op Valentijnsdag kwam een liefdesbrief, zonder afzender. Valentijnspost was anoniem, wisten mijn kinderen. Op school stormde een klasgenootje op zoon (6) af met de vraag of ie de brief had gekregen. De anonimiteit van de afzender werd daarmee op het spel gezet. Tegenwoordig maak ik op Valentijnsdag kans op hartvormige chocolaadjes van mijn kinderen!

Over de herkomst van Valentijnsdag zijn de meningen verdeeld, maar waarschijnlijk was het een vruchtbaarheidsfeestje dat een christelijk tintje kreeg, om van het gezeur af te zijn. Ene Valentinus, die in het oude Rome pleitte voor christenen, werd heiligverklaard.

In februari is te merken dat de dagen weer lengen, en dat de zon warm aanvoelt. Het is nog winter en straks roert maart nog zijn staart, maar als de zon schijnt krijgen we er zin in. En wij niet alleen. De zanglijsters en merels zingen, de duiven tortelen, de eerste aardhommels en honingbijen kunnen rond zoemen, klein hoefblad en speenkruid staan op knappen.

Tortelduiven zitten nu trouwens in Afrika. Voor zover ze nog in Nederland broeden, duurt het nog wel een paar maanden voor we hen kunnen terugzien. De tortels die nu tortelen, zijn Turkse tortels, die sinds 1949 in ons land broeden. Ze zijn bijna het hele jaar door seksueel actief, net als mensen, maar krijgen extra veel goede zin als de lentezon begint te schijnen. Ook daarin zijn ze net mensen.

Ik vind Turkse tortels schattig en aandoenlijk. Ik zie ze graag in mijn tuin en hoor ze, en laat me graag wekken door hun gekoer.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 14 februari ’19)