Mijn stadstuintje is veranderd in een mini-natuurgebiedje. Dat komt doordat ik er weinig aan doe. Ik ruk wel eens zevenblad of klein wilgeroosje uit, snoei wat, en strooi zaad. Van dat zaad komt zelden iets op. Vogels eten het, voor het kan kiemen en anders is de concurrentie van andere planten moordend.

Vogels mogen dan zaden eten, uit het vogelvoer ontspringen zaden soms juist de dans. Zodat er tarwe ontkiemt en er een piepklein graanveldje is ontstaan – tuinvogels kweken zo hun eigen voedselvoorziening en zijn daardoor tevens akkervogels.

Die tarwe staat nu op de plek waar eerst een helleborus stond, een kerstroos. Een beetje tuinier zal dit een achteruitgang vinden. Verklap ik bovendien dat de hosta is verdwenen, zal die tuinier helemaal fronsen. Om een hosta te beschermen tegen slakken, zou ik vergif moeten strooien. En in mijn tuin komt geen vergif. Dan maar geen hosta. Ik vind de schoonheid van hosta’s trouwens toch al zwaar overgewaardeerd.

Maar ook de gezaaide stokrozen, kaasjeskuid en zelfs kleine hoefbladen slaan niet aan. Look-zonder-look en bosandoorn daarentegen zijn nieuwkomers die zich wonderwel handhaven. Verder kreeg ik vestigingen van oranje havikskruid, geel havikskruid, pinksterbloem, brunel, teunisbloem, vingerhoedskruid en valeriaan. Gelukkig houden monnikskappen, jasmijn en fuchsia dapper stand. Vooral die fuchsia vind ik verbazingwekkend. Ik ken wilde fuchsia’s van de natuurstenen muurtjes in Ierland. Daar zijn ze wintervast en worden ze enorm. Echte struiken. Het verhaal was altijd dat zulks mogelijk was omdat het in Ierland nooit vriest. Ik heb een winter in Ierland gewoond en er heel wat vorst meegemaakt, dus weet als ervaringsdeskundige dat Ierland niet vorstvrij is. Maar wel vorst-arm. En dat is Nederland de laatste jaren ook.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 7 juli 2015)