Toen ik op de site van Animal rights beelden uit slachthuizen zag, werd ik misselijk. Behalve met de doodgemartelde dieren heb ik medelijden met de mensen die dat smerige werk doen. Ik heb eens iemand ontmoet die dat deed. Een Poolse vrouw die elke dag om 5 uur ’s morgens naar het slachthuis fietste. ‘s Middags leerde ze Nederlands en deed ze een inburgeringscursus.

Er zijn meer mensen die met tegenzin naar hun werk gaan, maar dieren doden is wel heel afschuwelijk. Hoe houd je het vol?

Ik denk dat je door de weerzin heen breekt en dan met verstand en gevoel op nul door kunt doden. Zelf heb ik dat misschien wel eens gehad met mieren, naaktslakken en trilspinnen. Doorgaans laat ik zelfs een steekmug in leven. Gister nog zat er een op de wand. Ik zei: “ha mug!” Eerder heb ik geprobeerd dood te slaan toen ze me wilde prikken. Ze ontsnapte, en nu laat ik haar leven; ze is een soort huisdier geworden. Maar ik heb ook eens na een slapeloze nacht op een van muggen vergeven plek 150 muggen op mijn kamer doodgeslagen. Dan ervaar ik ze niet meer als individuele wezens, en word ik een soort machine.

Een mier in de keuken, soit. Maar een nest uitvliegende mieren in huis? De stofzuiger erop. Een zomerhuis met om de decimeter een trilspin? De ragebol erdoor. Een naaktslak die de weg oversteekt red ik, maar als alle bloemen door tien slakken per vierkante meter in de kiem worden gesmoord, gaan ze eraan. In Pakistan werd na de rijstoogst mijn huis bestormd door muizen en ratten. Ik rende met een schep achter ze aan.

Ik heb zieltogende konijnen, cavia’s, kikkers en eenden uit hun lijden verlost, maar heb verder geen ervaring met het doden van grotere dieren. Toch zou het wel eens hetzelfde principe kunnen zijn: verstand en gevoel op nul.

Wat prijs ik me gelukkig dat ik niet in een slachthuis werk, maar over de natuur… eh wacht, Mug zit op het raam, even naar buiten laten. Dag Mug!

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 13 december ’19)