Een uitgemergelde zadelrob die in oktober bij Den Oever werd gevonden, heeft drie maanden in Pieterburen gelogeerd en is onlangs in blakende gezondheid vrijgelaten. Het arme dier was duizenden kilometers afgedwaald van zijn leefgebied rond de Noordpool.

Tijdens de Trouw-lezersreizen die ik naar Spitsbergen maakte, zijn we regelmatig vergezeld door zadelrobben. Het zijn slanke zeehonden. Ze kunnen egaal grijs zijn, maar ook gevlekt met een pikzwart zadel. Ze zwemmen als dolfijnen met de boot mee, steeds als halve maantjes opduikend. Nog liever liggen ze te luieren op een ijsschots.

Eén keer voeren we door het pakijs. Pakijs kan allerlei kleuren hebben. Afhankelijk van de leeftijd en de hoeveelheid zuurstof in het ijs varieert het van blauw, groen en turkoois tot vijftig tinten wit. Als de lage poolzon het ijs met zijn lange stralen streelt, wordt het geel, oranje, rood of paars. Rossig wordt het ook van zeehonden-, of walrussenpoep. Maar op die ene zonovergoten dag lag in de verte een grijsbruin waas over het ijs. Ik rende naar mijn hut om mijn telescoop te halen en speurde de einder af. Overal waar ik keek zag ik zadelrobben. Duizenden, nee tienduizenden zadelrobben. Ik heb nog nooit zo enorm veel zeehonden bij elkaar gezien en geen van de doorgewinterde poolgidsen had ooit zoveel zeehonden bij elkaar gezien. Het pakijs zag zwart van de robben.

Algauw ontdekten we grote voetsporen op het besneeuwde ijs en zagen we het eerste bloedrode ijs, want ijsberen maken het ijs soms nog roder dan de avondzon.

Zoveel zadelrobben… Blijkbaar is er één helemaal naar Nederland afgedwaald. Hoe vermagerd ook, hij heeft dat eind toch maar afgelegd, dus het moet een topatleet zijn, een krachtpatser. Dat geeft hem overlevingskansen, al blijven zijn kansen klein. Hij is in de buurt van Noord-Amerika losgelaten en moet in zijn eentje het pakijs, de viswateren en zijn soortgenoten zien te vinden, naar schatting tweeduizend kilometer verderop…

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 7 feb. 2017)