Laatst schreef ik in een Natuurdagboek dat Nederland misschien wel het intensiefst bemaaide land ter wereld is. Of dat klopt, kan ik niet bewijzen, maar op mijn wandelingen en andere uitstapjes kom ik zelden geen maaiende mensen tegen. Zelf knip ik mijn gras en ik heb ook nog een oude handmaaier staan. Anderen zie ik in de weer met bosmaaiers en maaimachines waarvan de ene nog groter is en sneller maait dan de andere.

Met zulke machines raakt de nuance uit het oog verloren. Ieder jaar halen berichten de kranten over zeldzame bloemen of vlinders wier laatste leefgebiedje in een seconde is weggevaagd. Oeps, foutje. Afgelopen jaar waren bovendien een schooltuintje en een levend kunstwerk de klos. Vele uren en euro’s naar de barrebiesjes. Oeps, foutje.

Meestal zijn het gewone bloemen, vlinders en andere dieren die eraan gaan. Geen mens die erom maalt. Het zal wel ergens goed voor zijn, denk je algauw. Ik begin aan die goedheid te twijfelen. Als bermen of grasveldjes gemaaid worden aan het einde van de zomer, en dan niet alles tegelijk maar zo dat er altijd een strook blijft staan waarin kleine dieren kunnen vluchten, en als het maaisel dan wordt afgevoerd, à la. Dan zouden die veldjes en bermen zelfs bloem- en dierrijker kunnen worden, een bescheiden randje leven langs het zo intensief bewerkte en levenloze productieland.

Heel af en toe gebeurt dat ook. Maar meestal worden bermen rücksichtlos afgemaaid, soms zo ruig dat de hele wortellaag eraf gaat, en dat boomwortels vernield worden. Het maaisel blijft liggen en voedt de bodem, waarna het gras des te sneller terug groeit.

Voordat er statiegeld op zat vond ik veel stuk gemaaide flesjes. Nu vooral nog blikjes, zie foto. Wie de koe die dat in haar hooi krijgt.

Bermen maaien hoeft niet verboden te worden. Maar als motormaaien verboden werd, zou dat veel zinloos maaigeweld schelen. En werd Nederland het minst bemaaide land.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 8 december ’21)