Er was de afgelopen tijd ophef over het tuig van de richel, zoals premier Rutte de lefgozers noemde die in Zaandam het winkelcentrum terroriseerden. Ik dacht aan de zeehonden die met hun honderden liggen te luieren op zandplaat de Richel bij Vlieland. Ze zwaaien met hun onbeholpen vinnen naar passagiers op de veerboot die vlak langs de zandplaat vaart.

Die zandplaat blijft bij vloed boven water. Daarom liggen die zeehonden er. Die krijgen witte donsjongen en die kunnen niet zwemmen. Hun bontvacht zou doorweekt worden, ze zouden zinken of onderkoeld raken.

Zandplaat de Richel wordt beschermd tegen bezoekers, zodat ook vogels er bij vloed een rustplaats vinden. Voor alleen vogels beschermen we zandplaten minder graag, maar zeehondjes zijn heilig. We maken daarbij geen onderscheid tussen gewone en grijze zeehondjes.

Een grijze zeehond heeft nochtans een spitsere snuit dan de hondenneus van de gewone zeehond en is een stuk groter. Een grijze zeehond kan meer dan drie meter lang worden, en indien u in de buurt zou komen, zou u de zeehond waarschijnlijk minder schattig vinden dan u dacht. Gewone zeehonden krijgen gewone jongen, die wel kunnen zwemmen.

Net als zeehondjes zijn ook dolfijnen heilig verklaard. De kleinste, de bruinvis, komt in Nederlandse wateren voor. Die is niet bruin, maar zilvergrijs en is geen vis maar een dolfijn. Er spoelt wel eens een dode aan en vaak is zo’n bruinvis op lugubere wijze aan stukken gereten. Het lijkt of een bende Zaandamse lefgozers zich met messen op het arme dier heeft gestort. Maar uit analyse van bruinviswonden blijkt dat daar vrijwel altijd dna in zit van grijze zeehonden. Grijze zeehonden scheuren dolfijnen aan stukken. Tuig van de Richel.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 20 sept. 2016)