Vorig jaar schreef ik over de kauwtjes die het vogelvoer in de tuin opaten. Niet dat ik kauwtjes geen vogelvoer gun, kauwtjes zijn tenslotte ook vogels. Maar de eetlust van de familie kauw (moeder, vader en vier, dit jaar drie kinderen) viel niet te stillen. Laat staan dat er voor de kleinere vogels iets overbleef.

Vetbollen werden opgehengeld en verdwenen in hun geheel met gifgroen netje en al. Een lezer tipte me het touwtje door een limonaderietje te halen. Dan lukt ophalen niet meer, terwijl de vetbol nog even erg wiebelt – geen kauw kan eropzitten.

Een eenvoudige maatregel die ik meteen heb toegepast. Het werkt, één keer probeerde een kauw het nog, het lukte niet en meteen weten alle kauwen het: de vetbol van Koos? Niet aan beginnen.

Op het voederhuisje strijken ze nog wel eens neer, ik zou van gaas eens een simpele verdedigingslinie moeten maken. Die zou de duiven meteen buitenhouden. Het paartje Turkse tortel propt in korte time zijn twee kroppen ermee vol. Maar dat zijn zulke leuke beesten. Ze koeren gezellig en zitten ontroerend knus tegen elkaar te dutten. Soms zoenen ze ook. Ze pakken elkaar dan bij de snavel en bewegen hun koppen op en neer. Het ziet er extatisch uit en lijkt maar op één ding: een Franse tongzoen.

Misschien kunnen ze dankzij mijn voer wel eerder broeden. Of langer broeden. Turkse tortels kunnen tot in de winter doorgaan met broeden en er al in de winter mee beginnen. Maar dat doen ze bij uitzondering, meestal is het is oktober wel gedaan en beginnen ze weer in maart. Het zou toch mooi zijn als mijn vogelhuisje zo’n uitzondering mogelijk maakt?

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 15 dec. 2015)