Stond ik de heg te snoeien, hoorde ik naast me een zacht, hoog gekwetter. Op een halve meter afstand zat een staartmees zich te poetsen. Een tweede staartmees snorde naderbij en voegde zich bij de eerste. Een staartmees is nooit alleen. Daar had je nummer drie al. Ze voerden een geanimeerd gesprekje, hipten een takje naar boven of onder, een twijgje naar rechts of links, en negeerden mij. Al kon ik ze niet verstaan, misschien hadden ze het wel over mij, maar bang waren ze beslist niet. Staartmezen zijn talrijk. Ze broeden in kunstig gevlochten nesten, hol en bol of eivormig hangend in bijvoorbeeld een meidoornhaag. In de winter schuimen ze de bosranden en tuinen af. Ineens leeft een boom of tuin van de zacht kwetterende bolletjes met staart, ineens zijn ze weer weg, stilte achterlatend. De staartmezen naast me waren zo niet-bang, dat ik vermoed dat ze geen mensen kenden. Hoewel veel mensen staartmezen geen strobreed in de weg zouden leggen en Hans Dorrestijn te kennen gaf tezijner tijd als staartmees te willen reïncarneren, zijn zelfs staartmezen op hun hoede als ze eenmaal mensen kennen. Mensen maken lawaai, mensen hebben geweren, netten en lijmstokken. Misschien kwamen de drie staartmezen uit de Scandinavische, Baltische of Russische taiga. Er zijn deze winter veel noordelijke en oostelijke seizoensmigranten. Ook staartmezen, getuige de vele witkopstaartmezen die gezien worden. Die staartmezen met witte kopjes komen uit het oosten. Er zijn witkopstaartmezen gevangen met pootringetjes uit de Baltische landen en uit Rusland, ver achter Moskou. Mijn drietal had geen witte kop. Roetsj, daar gingen ze weer. Wat werd het stil in de heg.