Lezeres Karla de Boer-Gilberg schrijft aan Trouw: “tien jaar geleden krioelde mijn vlinderboom van de vlinders, de laatste jaren zijn er minder soorten en minder vlinders. Ook de bijen mis ik.” Ze suggereert een oproep tot een boycot van landbouwgiffen, zodat onze (klein)kinderen ook nog groenten en fruit kunnen eten.

Ik deel de bezorgdheid van deze lezeres. Ik vrees dat we ons land aan het doodmaken zijn. Laatst woonde ik een avond bij met de professoren Theunis Piersma en Dave Goulson, die vertelden over het verdwijnen van bloemen, insecten en vogels. En inderdaad, ik kan een dag door weilanden en akkers fietsen waarin geen boterbloem of korenbloem meer staat, zonder een grutto of leeuwerik te horen. Ik kan Nederland doorrijden zonder dat mijn voorruit dichtslibt met geplette insecten. Om straatlantaarns zwermen nauwelijks nachtvlinders, zoals in mijn kindertijd.

Uit de trein zie ik oranjebruine velden. Daar zijn gewasresten bespoten met glyfosaat. Ik heb boeren gesproken die goedkoper uitzijn door niet te spuiten. Het kost een beetje opbrengst maar scheelt vergif, diesel en tijd. Ook in de tuin kunnen wij goed zonder – ik verzoek u dringend in uw tuin nooit meer vergif te gebruiken.

In delen van China worden kinderen appelbomen ingestuurd om met kwastjes de bloemen te bestuiven. Daar zijn geen bijen en hommels meer. Bij ons is kinderarbeid verboden en zouden volwassenen appels moeten bevruchten. Als dat lukt binnen de arbowet, worden het onbetaalbare appels.

Insecticiden waarmee appels “beschermd” worden hopen zich op in het oppervlaktewater. Gebruik ze alstublieft niet in uw tuin. Het vlooienmiddel dat in de nek van hond of kat gesmeerd wordt, bevat het extreem giftige imidacloprid. Gebruik het liever niet, en zeker niet preventief.

(Natuurdagboek Trouw maandag 4 juli 2016)