In de tuin van Jeanette Essink in Drenthe is altijd van alles te zien. De koffie wordt koud omdat je geen tijd krijgt ervan te nippen. Voor het raam staan namelijk voederplekken opgesteld, waar het altijd wemelt van de mussen, de mezen en de vinken. Groenlingen zijn van de partij, een winterkoninkje wipt langs. Mocht je even niet opletten, dan is Jeanette de eerste om je bij de les te halen: ‘hé, een boomklever!’

In de agrarische omgeving is Jeanettes tuin een oase van leven, en leven trekt leven aan. Een verdwaalde ijsvogel strijkt gegarandeerd neer bij de tuinvijver, waar merels en zanglijsters vaak een bad nemen. Al die zangvogels trekken natuurlijk de aandacht van u weet wel wie. Toch?

Een beruchte liefhebber van zangvogels is de sperwer. Vooral sperwermannetjes jagen op die kleine prooien, want sperwermannetjes zijn veel kleiner dan -vrouwtjes. Dat verschil is handig in de broedtijd – dan kunnen ze elk achter andere prooien aan, en vliegen ze elkaar niet in de weg. Elkaar in de weg vliegen, daar houden sperwers niet van. Mannetjes houden meer van bos en tuin, vrouwtjes van opener terrein. In hun eentje voeren ze verrassingsaanvallen uit. Ik zag vorige week in de duinen bij Wijk aan Zee een sperwer op een koolmees jagen. Mees dook in struik, sperwer dook erachteraan, weg mees.

‘Kijk daar nou!’ roept Jeanette wijzend, ‘in de vijver!’ Geen ijsvogel, geen merel, geen reiger; nee, een sperwer zit in de vijver. Of eigenlijk erop. Er moet een steen of stronk vlak onder het wateroppervlak liggen. De sperwer, een mannetje met een oranje zweem, zit lekker te poetsen en te badderen. Zijn waterspiegelbeeld doet hetzelfde. De zangvogels vluchten diep in de bosjes. Maar de sperwer is niet op jacht. Na zijn bad vliegt hij met zijn brede, ronde vleugels naar een boom, waar hij in het zonnetje gaat zitten opdrogen.

De zangvogels houden zich even gedeisd. Kunnen wij koffiedrinken.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 3 december ’20)