Als zoon en ik bij zus/dochter in Madrid op bezoek zijn, lopen we de heuvel op waarvandaan we de kabelbaan kunnen nemen. Die overspant een kilometer of twee, boven de stad en boven een enorm park dat verandert in een steeneikenbos. De bestemming heet Casa del Campo. Wij gaan het eikenbos in om te picknicken.

De heuvel van vertrek is ook een park. Ik hoor een groene specht lachen. Hij vliegt over maar het bladerdak zit in de weg en ik zie hem niet. Jammer, het zou waarschijnlijk een nieuwe soort zijn. Ik ben vaker in Spanje en Portugal geweest en heb er vast wel eens een groene specht gezien, maar kan het me niet meer herinneren. Ik dacht altijd dat ik een geheelonthouder was, maar ik blijk toch dingen te vergeten. Ook mijn gehoor wordt minder, maar die specht hoor ik toch indringend lachen.

Ik heb in Nederland vaak genoeg groene spechten gezien, maar in Spanje en Portugal leeft de Iberische groene specht, die tot een jaar of tien geleden als ondersoort, maar sindsdien als aparte soort wordt beschouwd. Waarschijnlijk paren groene en Iberische groene spechten niet of nauwelijks of krijgen ze geen of weinig succesvolle gezinnen.

Het is met kruisingen vaak behelpen. Beide soorten eten mieren en broeden in holen, maar de Iberische spechten broeden soms in holen die ze uitgraven in steile, zandige oevers, als ijsvogels. Als hybride vogel gedraag je je misschien een beetje halfslachtig en dat is zelden het gedrag dat de overlevingskansen dient.

Enfin, ik kijk enigszins verkrampt uit de gondel, ik ben een tikje hoogtevrezend, en zie dan een groene specht onder ons doorvliegen! Ik kan niet zien of hij een zwart Europees of grijsgroen Iberisch gezicht heeft, maar het is vast een Iberische.

De volgende morgen lopen we door een plantsoentje naar het station om de thuisreis te aanvaarden, en voor ons ploft een groene specht neer, zonder zwarte snoet, duidelijk een Iberische dus!

(Natuurdagboek Trouw maandag 13 mei ’19)