Voordat de winter inviel en Groningen zich twee keer een halve week Siberië waande, groeiden en bloeiden er al reuzenberenklauwen. Tijdens die twee halve winterweken deden de berenklauwen weer waarin ze goed zijn: spookachtige silhouetten en fotogenieke ijssculpturen vormen.

De reuzenberenklauw is tweehonderd jaar geleden voor de sier naar Nederland gehaald. De planten kwamen uit het Midden-Oosten. Alles wat uit het Midden-Oosten naar Nederland komt, kan rekenen op een vijandig onthaal. Gastarbeiders, vluchtelingen, tuinplanten; en hoe meer ingeburgerd ze raken, des te meer ze gewantrouwd worden.

Bij planten is dat niet anders. Nog na twee eeuwen worden de zo succesvol ingeburgerde berenklauwen gehaat. Er worden argumenten bij verzonnen. Berenklauw bijvoorbeeld bevat kwalijke sappen, die in combinatie met zonlicht blaren kunnen veroorzaken. Zelf heb ik die blaren nooit gehad, omdat ik niet in zonlicht berenklauwen over mijn huid wrijf. Aan brandnetels brand ik me ieder jaar wel een paar keer. Maar brandnetels zijn inheems en dus minder gehaat dan berenklauwen.

Het is een wonder dat de grote berenklauw als ongewenste vreemdeling niet bijvoorbeeld Perzische berenklauw is genoemd. Zelfs inheemse lastposten geven we soms een buitenlandse naam, om ze intenser te kunnen verafschuwen. De Duitse kakkerlak bijvoorbeeld, en de Vlaamse gaai. In Scandinavië noemen ze berenklauwen wél Perzisch.

Reuzenberenklauwen zaaien zichzelf razendsnel uit en kunnen een tuin overgroeien. Om te genieten van hun enorme, witte schermbloemen, begeve men zich naar de eerste verdieping, want de planten worden zomaar drie meter hoog. Er kruipen altijd insecten op de bloemen, die er door allerlei vogelsoorten afgepikt worden. In de winter pikken putters en groenlingen de zaden uit de schermen. Die berijpt het best tot hun recht komen.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 27 jan. 2016)