Tegenover hotel Van der Werff op Schiermonnikoog verzamelen zich ‘s namiddags tientallen kauwtjes in de boom. In de kruin met honderden takken is plaats genoeg voor iedereen. Toch is het een gekrakeel van jewelste voor alle kauwtjes zitten. Er wordt geklieuwd bij het leven. Elk kreetje klinkt eender, maar de kauwtjes zullen er vast van alles in horen dat mensen ontgaat. Tjonge, wat gebeurt er veel! Er wordt gehipt, er wordt gefladderd, er wordt gepraat als Brugman. Ineens vliegen zes kauwtjes op. Ze vliegen een ronde en strijken weer neer in de kruin, op andere twijgen dan daarnet. Als er rust lijkt aan te breken, vliegen alle kauwtjes op. Kregen ze een veeg teken? Ze zwermen rond en verhuizen naar de enorme boom op de Willemshof, boven het standbeeld van de schiere monnik die zijn middelvinger lijkt op te steken naar de hemel. De schiere monniken waren Middeleeuwse avonturiers uit het Klaarkamper klooster die het eiland koloniseerden. Het eiland is genoemd naar de monniken in hun grijze, ofwel schiere pijen. Schiermonnikoog betekent eiland van grijze monniken. En hoewel gelovige eilanders tegenwoordig vooral protestants zijn, heeft Schiermonnikoog nog altijd een rooms-katholieke kapel; het noordelijkste kerkje van Nederland.

De kauwtjes hebben grijs op de wang, maar hullen zich in zwarte pijen. Wat zijn het toch  gezelligheidsdieren. Ze mogen dan ruziën, het kijken naar kauwenzwermen die zich settelen, maakt blij. Mij stemt het althans tevreden. Behalve van gezelschap houden kauwtjes van warmte. Om genestel in schoorstenen te voorkomen, plaatsen mensen roostertjes in de schoorsteenpijp. Op die roostertjes zitten vaak kauwen. Lekker warm!

De nacht valt, de kauwtjes op de Willemshof zwijgen. Ze hebben hun plek gevonden.