Slechts de helft van de grote groene sabelsprinkhanen draagt een sabel, namelijk een van beide seksen. Mocht u verwachten dat alleen de mannetjes een sabel dragen, dan heeft u zichzelf waarschijnlijk betrapt op een seksistische aanname. Bij sabelsprinkhanen zijn louter de vrouwtjes uitgerust met een sabel.

De sabel is het uitsteeksel aan heur achterwerk. Daarmee prikt of steekt ze niet, schermt of dreigt ze niet, nee, daarmee legt ze eitjes. De sabel is een legboor. Daarmee zet ze in de nazomer en vroege herfst eitjes af op bomen of in de grond, zoals de sprinkhaan op de foto.

In de nazomer kunnen de mannetjes van sabelsprinkhanen schel en luid tjirpen, door met hun voorvleugels over elkaar te wrijven. Ze doen dat van de namiddag tot diep in de nacht, en het is zelfs voor mijn middelbare oren, die geen krekels meer opmerken, hoorbaar. Als ik er bij daglicht een hoor, is het nog lastig hem te vinden, want hij zit in het gebladerte en heeft de kleur en vorm van een blad. Bovendien houdt ie zijn waffel, pardon vleugel, als ik dichtbij kom.

In de lente komen de jonge sabelsprinkhaantjes uit de bodem en uit de boombast. Ze eten nauwelijks blaadjes, maar jagen met hun van weerhaakjes voorziene voorpoten op andere insecten en groeien als kool. Ze verpoppen niet, zoals vlinders en kevers, maar knappen uit hun velletje en komen dan een slag groter tevoorschijn. De mannetjes worden zo’n drie, drieënhalve centimeter lang, de vrouwtjes bijna vier. Dat geldt voor hun lijf. Hun vleugels zijn twee keer zolang, evenals de vrouwelijke sabel. Dat maakt hen tot reuzen onder de insecten.

Ze kunnen vliegen, of in ieder geval springen en een eind zweven. Zo kunnen ze aan kikkers, padden, hagedissen en muizen ontsnappen, maar vogels vliegen beter. Ik zag onlangs een huismus een grote groene sabelsprinkhaan slachten. Hij wist de vleugels af te breken, de sprinkhaan had geen schijn van kans.

(Natuurdagboek Trouw maandag 24 augustus ’20)