Met verbazing zie ik sinds een half jaar de discussie over corona. Het lijkt wel een sektarische richtingenstrijd. Ik heb me er niet in gemengd. Ook in het Natuurdagboek zweeg ik erover, want daarin heb ik het liever over de levende natuur, en een virus is levend noch dood; het is een soort tussenvorm. En wat ik van anderhalve meters en mondkapjes vind, doet er niet toe.

Dat ik in het Natuurdagboek alleen vertel over levende natuur, is trouwens ook weer niet waar. De dode natuur komt soms aan de beurt – maan, planeten en sterren, de chemische landbouw en afval. Dat afval belandt vaak in de natuur. Zwerfvuil noemt men het, maar het wordt meestal moedwillig gedumpt door mensen.

Zoals een chimpansee pitten, doppen, schillen en basten achteloos laat vallen en achterlaat als dank voor ’t aangenaam verpozen, zo doen wij mensen dat evengoed met de voor ons onbruikbare omhulsels. Mensapen onder elkaar. Alleen zijn onze verpakkingen van plastic en blik. Willen we die niet in de natuur, dan moeten we onszelf streng opvoeden en overtredingen bestraffen. Daartoe zijn we tot nu toe niet in staat gebleken, miljarden kostende voorlichtingscampagnes ten spijt. Het alternatief is ongewenste verpakkingen te verbieden of zo duur te maken, dat we niet langer alles zomaar verpakken. Daarbij moet er zoveel statiegeld op die verpakkingen komen, dat we niet langer alles zomaar als chimpansees wegwerpen.

Los van hun nut of noodzaak, hun schoon- dan wel benauwdheid – toen dat virus opkwam, zag ik in mijn nachtmerries de riolen, zeeën en natuurgebieden al dichtslibben met mondkapjes. Het eerste mondkapje vond ik medio mei in de duinen. Intussen zijn mondkapjes een even vast onderdeel van het landschap als flesjes, blikjes en ballonnen.

Op het strand vond ik een aangespoeld zeewier, een blaaswier. Blaaswier groeit op harde ondergrond en kan onderwaterwouden vormen, die bij eb droogvallen.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 21 augustus ’20)