Als kind kreeg ik op palmzondag tijdens de kindernevendienst in de kerk een houten kruis, dat ik moest versieren met crêpepapier en doppinda’s – wellicht het restje wintervoorraad voor tuinvogels. Ook kreeg ik twee mandarijnen om aan de zijstokken te spietsen en een haan van brood voor bovenop. Behalve de pinda’s diende ik dertig rozijnen aan slingers te rijgen. Ik prikte steeds in de vingertoppen van mijn twee linkerhanden.

Die haan van brood zag er heerlijk uit en ik kon de verleiding bijna niet weerstaan er vast een hapje van te proeven, maar dat mocht niet, ook al markeerde Palmzondag het einde van de vastentijd. Van vasten wist ik niets; als gereformeerden deden wij daar niet aan, dat lieten wij over aan de roomsen. Al hadden wij het beste geloof, dat van de roomsen leek mij leuker. De roomse kinderen in de buurt mochten op zondag een ijsje kopen en naar het zwembad, hoefden geen psalmen uit hun hoofd te leren en gingen minder vaak naar de kerk. Die kerk van hen zag er bovendien gezelliger uit: met beelden, kaarsen en glas in lood.

Alleen op het gebied van vasten waren wij losbandiger. Maar de tijd voor Pasen is de passietijd, en passie gedijt bij verlangen. Ik wachtte braaf tot het paasweekend voor ik van mijn haan snoepte, je wist maar nooit wiens toorn je anders afriep.

Palmzondag is genoemd naar de intocht van Jezus in Jeruzalem, toen hij, gezeten op een ezel, met palmtakken werd toegewuifd. De rozijnen, lees ik op internet, staan voor het judasloon, de mandarijnen voor de zure wijn die Jezus aan het kruis dronk, de pinda’s voor het dilemma van Pilatus en de haan voor de haan van Petrus.

Hoe het met de mandarijnen afliep, kan ik me niet herinneren, maar die haan bleek van steen te zijn. Na een week was ie uitgedroogd en knoeperhard. Hij werd in de tuin verkruimeld, waar de duiven hun snavels erop mochten breken.

Ik wens u een goede vrijdag en een fijn paasweekend.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 14 april 2017)