Tijdens een wandeling in Drenthe vind ik een muis die zich opgehangen lijkt te hebben. Hij hangt met zijn hals niet in een strop, maar in een wig van een zuringplant. Een forse ridderzuring, met stevig blad, in de oksel waarvan de muis klem zit.

Hoe krijgt zo’n muis dat voor elkaar? Hoewel ik over ratten, lemmingen en schorpioenen sterke zelfmoordverhalen heb gehoord, ken ik niemand die een zoogdier heeft zien zelfmoord plegen. In ons onstuitbare verlangen de kroon op andermans schepping te zijn, zoeken wij wanhopig naar kenmerken die ons onderscheiden van andere dieren. Misschien is zelfmoord wel zo’n kenmerk.

Maar doorgaans delen mensen een sterke overlevingsdrang met andere dieren. Ik geloof niet dat de muis zich met opzet heeft verhangen. Ik geloof ook niet dat de muis zich per vergissing heeft verhangen, dat het een ongelukje was. Ik denk dat hij daar doelbewust is opgehangen door een ander dier.

Klapeksters en andere klauwieren zijn vogels die jagen op grote insecten, hagedissen, kikkers en muizen. Ze hebben geen roofvogelklauwen, maar onhandige zangvogelpootjes. Om hun prooi te slachten, prikken ze hem aan een doorn of, met hun tijd meegaand, aan prikkeldraad. Daar kan zo’n prooi een tijd blijven hangen, als hapje voor later. Soms leeft zo’n opgeprikte prooi nog een tijd; blijft ie vers! Ik denk dat een klauwier zijn prooi niet per se hoeft op te prikken; vastklemmen voldoet aan dezelfde eisen.

Klapeksters zijn als broedvogel verdwenen uit ons land, maar grauwe klauwieren zijn bezig met een glorieuze wederkomst, nadat ze bijna helemaal verdwenen waren. Vanuit hun laatste leefgebied, het Bargerveen, heroverden ze het Drentse heggenland. Afgelopen lente hebben gemeentelijke overheden hier en daar de hagen gerooid met klauwieren en al, daarmee de natuurbeschermingswetten overtredend, maar ondanks de vernietigende inspanningen van die overheden zijn er weer grauwe klauwieren in Drenthe.

Ik durf te wedden dat deze muis is opgehangen door een grauwe klauwier.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 15 aug. 2017)