‘Snow White is bijna thuis’, lees ik op de site van Ecomare. Vorige week zwom de bijna witte zeehond tussen Vlieland en Texel. In oktober was hij bij Texel gevonden, een jonge zeehond van nog geen zeventien kilo. Hij werd bij Ecomare opgevangen, knapte gauw op van zijn longworminfectie en is op 15 januari vrijgelaten, aangedikt tot ruim veertig kilo. Sindsdien wordt hij op de flipper gevolgd, dankzij een zender die zeehondenonderzoekers van Wageningen Marine Research op zijn rug plakte. De zender gaat mee tot het dier verhaart, dan valt ie af. Dat kan elk moment gebeuren. Het laatste signaal van Snow White werd 17 juni opgepikt. Bijna thuis.

De zender slaat locaties op en seint ze door via gsm-masten. Zo werd bekend dat Snow White nogal onderzoekend is. Hij zwom de hele Waddenzee door, tot voorbij Schiermonnikoog, waar hij 6 juni werd gepeild. Zuidwaarts bereikte hij IJmuiden. Hij verkende de Noordzee tot bijna vijftig kilometer uit de kust. Ook zijn onder-water-activiteiten zijn vastgelegd; soms dook hij wel veertig meter diep.

‘Jonge zeehonden kennen hun leefgebied nog niet’, vertelt onderzoeker Sophie Brasseur, ‘waarschijnlijk verkent ie de boel. Zeehonden verschillen onderling sterk in gedrag. De ene ontdekt bijvoorbeeld een plek waar veel tong te vangen is. Een ander specialiseert zich in schol. Dankzij samenwerking met Ecomare kunnen we jonge zeehonden zenderen en volgen. Zo kunnen we zien welk gedrag hij ontwikkelt en komen we meteen te weten of een herstelde zeehond zich weet te redden. Snow White doet het prima. Met zijn rode ogen is hij extra gevoelig voor zon, maar daar lijkt hij geen last van te hebben.’

Er zijn veel meer zeehonden dan vijftig jaar geleden, maar sinds 2010 daalt het aantal. Oorzaak onbekend. ‘We zouden meer zeehonden willen volgen’, zegt Brasseur, ‘maar daarvoor zoeken we nog financiering; die zenders kosten vijfduizend euro per stuk.’

(Natuurdagboek Trouw woensdag 24 juni ’20)