Sinds kort hebben we een hond, zodat onze menagerie nu bestaat uit kat, hond en vier kippen. Als ik niet ingrijp komen daar baby-ezels en -geitjes bij. Ik grijp dus in, want er zijn grenzen. Al die baby’s zijn schattig, maar… wel, ze worden groot.

Sinds mijn twee kinderen volwassen en min of meer het huis uit zijn, wil ik geen huisdieren meer. Als kind wel; ik wilde niets liever dan een hond. Op vakantieadressen bracht ik meteen alle honden in kaart en sloot ik vriendschap met ze. Ook met pony’s en katten, maar honden waren favoriet. Ik mocht geen hond omdat, zo luidde het argument tegen mijn jaarlijkse verlanglijstjes voor verjaardag en Sint, mijn vader allergisch was. Er stonden bij verjaardagen wel bekers vol sigaretten op tafel.

Ik liet als kind zo vaak mogelijk honden uit de buurt uit en toen ik het huis uitwas paste ik soms op een hond en kreeg ik een pup aangeboden. Gratis en voor niets. Maar ik woonde op een tochtige, lekkende zolder van een kraakpand in de binnenstad en dat leek me geen goede omgeving.

Toen ik in Pakistan woonde heb ik een piepkleine puppy uit de beek gered. De buurman had er een heel nest in gegooid. Ik waste de vlooien eraf en voerde het beestje met een zuigfles een mengsel van buffelmelk en rauw ei. Dan lag ie zwijmelend languit op mijn schoot op te slobberen. Helaas kwam het beestje te dicht bij het voer van een grote hond, die hem doodbeet.

Ik heb muizen, konijnen, cavia’s, duiven, hamsters, wandelende takken en een goudvis gehad. En katten (die kreeg ik gratis bij mijn relaties want vrouwen zonder kat bleken zeldzaam). Maar goed, ik besloot dus: geen huisdieren meer. Niet langer die verantwoordelijkheden, onvrijheid, zorgtaken en verdriet over hun dood.

En toen kreeg ik een relatie. En nu heb ik kippen, kat en hond. Het is een borderli…, eh -collie ook nog. Al mijn bezwaren werden in het kwadraat bewaarheid. Maar wat een lief beestje.

(Natuurdagboek Trouw, zaterdag 29 juni ’24 )