Hoewel het in de winter kouder is dan in de zomer, is de temperatuur onvoorspelbaar. In februari kan het vriezen en dooien. Vogels reageren op het lengen der dagen, maar beslist ook op een plotselinge stijging van de temperatuur. Zeker als daar een zonnetje bij schijnt, krijgen ze de lente in hun koppies en barst het gekrakeel los, al is het nog lang geen 21 maart.

Vorige week hoorde ik van allerlei mensen dat ze een kakofonie aan vogelgeluiden hoorden. Zelf heb ik nog geen merel, zanglijster of vink horen zingen. Het ijzige Groningen holt altijd achter ’s lands vogelfanfare aan, maar is lijstertechnisch wel erg laat. Wel hoorde ik met veel animo kool- en pimpelmezen, heggemussen en eksters zingen. Natuurlijk bleven ook de winterkoninkjes en roodborstjes zichzelf rondbazuinen, maar die doen dat het hele jaar door, al zingen ze in de lente het uitbundigst. Door al het gezang heen koerden houtduiven en Turkse tortels, terwijl grote bonte spechten de trom roffelden. Ik hoorde ook groenlingen, maar minder dan andere jaren. In een plantsoentje hoorde ik boonklevers ravotten.

Wij mensen zijn ook gek op de lente. Er hoeft in februari maar een zonnetje door te breken bij een temperatuur van een graad of tien, en de terrassen stromen vol. Op facebook jubelen velen dat het eindelijk lente is. Zelf vind ik de lente ook fijn, maar ik dat er al maanden naar uitkijk, kan ik niet zeggen. Op twee weken met nachtvorst na had ik zelfs nauwelijks in de gaten dat het winter was. Wel werd het ’s avonds vroeg donker. Nu merk ik dat de dagen lengen, dat de zon hoger staat en het daglicht helderder is. Dat is prettig. En op zonnige middagen leg ik de pen wel eens neer voor een lange wandeling. Om mijn calvinistische arbeidsethos te sussen, noem ik het inspiratie opdoen voor deze rubriek. Hé, knipoogt daar de zon door de wolken? Toch eens luisteren of ik al een lijster hoor!

(Natuurdagboek Trouw woensdag 22 feb. 2017)