Toen ik de achterklep van de auto opende, scharrelde een forse nachtvlinder op het kozijn. Hij probeerde zich te verstoppen in de schaduw onder een randje. De vlinder had een gouden gloed over zijn vleugels. De manier waarop hij wegscharrelde had iets van, van..

Een muis! Op vlindernet weten ze ervan: ‘Het uiterlijk en gedrag van deze uil worden wel met dat van een muis geassocieerd: zowel de vale grijsachtig bruine kleur als de manier waarop de door licht verstoorde vlinder snel wegrent om dekking te zoeken’.

Een muis inderdaad. Maar vaal grijsachtig bruin? Puur goud! En zeldzaam, maar jaarlijks gezien in de nazomer. Vooral in de duinen leven ze, maar ook in moerassen en op heiden. En in bossen en in tuinen. Tot in de auto voeren ze hun muis-act op. Nu had die auto net een nacht doorgebracht in een oud moerasbos, waar de muisvlinder moet zijn ingestapt.

Muisvlinder? Dat was een prima naam geweest, maar dit dier heet gek genoeg boksbaardvlinder. Het is een echte nachtvlinder, die het daglicht schuwt. Overdag verstoppen boksbaardvlinders zich onder schors, in gebouwen of in een auto. Ze zoeken dan graag elkaars gezelschap. Maar deze was alleen.

’s Nachts vliegen boksbaardvlinders rond, maar ook al kunnen hun sociale activiteiten het daglicht niet verdragen, ’s nachts komen ze juist op kunstlicht af. Dat sommige nachtvlinders en andere insecten op licht afkomen, zou te maken hebben met hun oriëntatie op de maan. Dat las ik eens. Ze zien andere lichtbronnen aan voor de maan en raken uit de koers. Sterk verhaal, geen nachtvlinder zou de weg nog kunnen vinden. Maar waarom ze dan wel op licht afkomen, weet ik ook niet.