Er zijn een stuk of veertig soorten van, en al die motmugjes houden van vochtige smurrie. Sommige leven in rottende bladerdrab, anderen in de strontprut van beerputten of waterzuiveringsinstallaties, en er zijn er ook die het dichter bij huis zoeken, of zeg maar ín huis. Die zitten wel eens op de wand. Ze zijn donkergrijze, bijna zwarte driehoekjes; ze lijken op vliegjes maar het zouden ook vlindertjes kunnen zijn. Ze zijn een millimeter of vier lang, en even breed. Ze bijten niet, ze steken niet, en ze laten zich ook niet wegjagen. Als je er dan maar één doodslaat vormt ie een vettige, zwarte vlek op de muur.

Motmugjes leven in de afvoeren van gootstenen, wastafels, douchebakken. Daar leggen ze eitjes in de hardnekkige haarballen die de afvoer soms verstoppen. Hun larfjes leven van etensrestjes, en van de schimmels en bacteriën die daar eveneens van leven. Volwassen motmugjes leven van hetzelfde voedsel. Ze kunnen vliegen en verkennen soms de keuken of de badkamer en vandaar uit het huis. Mochten ze andere vochtige, duistere plekjes vinden, dan kunnen ze die mooi koloniseren.

Motmuggen zijn geen motjes, maar mugjes. Ze hebben net als vliegen twee vleugels, één links en één rechts, terwijl zelfs de kleinste vlinders vier vleugels hebben. De motmugjes hadden een goede, want warme zomer. Ik zag er een paar keer één in huis. Daar werd ik niet blij van, want je weet maar nooit, straks blijkt er ergens een gistend muggennest in de krochten van mijn afvoeren te zitten, als een uitdijend gezwel vol larven, en wordt mijn huis ineens verduisterd door wolken mugjes die vieze vlekken achterlaten als je ze per ongeluk dooddrukt.

Maar zoals de meeste angsten bleek ook deze ongegrond. Het bleef bij een enkel motmugje in juli en augustus. Piet Boer mailde me deze week dat ie zo’n beestje in huis had, voor het eerst in Nederland; hij kende ze alleen uit Zuid-Frankrijk.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 28 september 2018)