Kastanjeblad is het mooist als de zon erdoorheen schijnt. Het blad op de foto is alleen vlekkerig. Er leven rupsjes in van kastanjemineermotten. De kastanjemineermot is een piepklein nachtvlindertje, dat in 1998 voor het eerst in Nederland opdook.

Kastanjemineermotten zijn mooie beestjes, maar de nieuwkomers zijn immigranten uit het verre oosten en mensen wantrouwen alles wat van ver komt. Wij Nederlanders zijn jegens vreemdelingen zelfs zo wantrouwig, dat we een apart woord bedachten voor lieden van wie we vinden dat ze er niet bijhoren: allochtonen. Allochtone planten en dieren noemen we exoten. Op het Nederlandse internet is informatie over kastanjemineermotten vrijwel uitsluitend te vinden in combinatie met “bestrijding”. Het is hartverwarmend hoezeer de Nederlander begaan blijkt met paardekastanjes!

Mineermotten zetten eitjes af op bladeren. De rupsjes die eruitkomen eten bladgroen. Ze eten een weg tussen beide opperhuiden door, waarbij ze mijngangetjes graven. Omdat kastanjemineermotten vreemdelingen zijn, worden ze niet opgewacht door een leger in kastanjemineermotten gespecialiseerde sluipwespen. Het duurt even voordat die sluipwespen ook uit Azië immigreren en zolang hebben de vlindertjes hier weinig te duchten. Pech voor paardekastanjes.

Kastanjemineermotten nemen bij gebrek aan kastanjebomen ook genoegen met esdoorns. Esdoorns zijn eveneens vreemdelingen, maar dan uit het westen. Canada is het land van de esdoorns. In Nederland zijn esdoorns weinig in trek bij insecten. Esdoorns zijn prachtig, maar vergeleken bij eiken of iepen is hun ekologische rol minimaal. Via hun helicopterende vleugelzaden verspreiden ze zich voortvarend. En ze groeien veel sneller dan genoemde eiken en iepen, die ze zonodig overschaduwen en wegdrukken.

Dat kastanjemineermotten esdoorns te lijf gaan is voor eiken en iepen dus een opsteker – zo houdt de ene exoot de andere in bedwang.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 6 aug. 2015)