Rond mijn vijftiende draaide ik in december de plaat The Dark Side of the Moon van Pink Floyd nog vaker dan in andere maanden. De plaat had een warme, aan kerstbomen denkende geur. Ook de nummers erop vond ik passen bij de kerststemming. Bovendien was niet alleen het vinyl zwart, maar ook de hoes, met een prisma erop, die een lichtstraal splitste in de kleuren van de regenboog.

Laatst verwonderde ik me in een natuurdagboek over licht en duisternis: https://dijksterhuis.net/natuurdagboek/bewegende-schaduwen/. Ik schreef daarin dat de aarde bij een maansverduistering z’n schaduw werpt op de maan. Dat wij de maan soms voor de helft zien oplichten, komt doordat de zon die helft beschijnt. De andere helft staat niet in de schijnwerpers en lijkt dan onzichtbaar. Bij volle maan zien we de zon de maan frontaal belichten. Bij nieuwe maan zien wij de maan aan zijn donkere zijde.

Rond mijn veertigste luisterde ik naar “I see a darkness”, ongeacht de tijd van het jaar. Ik heb zeker tweeduizend lievelingsliedjes, maar dit lievelingslied  staat misschien wel op 1. Het is Johnny Cash’ versie van een nummer van Bonnie Prince Billy. Met de stem van Cash snijdt het door je ziel. Of je duisternis kunt zien, is nochtans de vraag. De donkere kant van de maan is even blauw als de hemel, of zo zwart als de nacht.

De maan toont zich altijd aan dezelfde kant. De maan draait wel om zijn as, maar omdat ie even snel om de aarde draait, staat telkens dezelfde kant naar de aarde gericht. De achterkant van de maan blijft uit het zicht, of ie nou licht is of donker.

Ik zet The Dark Side of the Moon erbij op. Hij ruikt zoals elke cd. Aan het eind van de plaat zegt iemand: “there’s no dark side of the moon really”.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 29 dec. 2016)