Vorige week stond in Trouw een stuk over de dreigende kap van het Schoorlse bos. Een woordvoerder van Staatsbosbeheer wrong zich in bochten om de kap van 96 hectare bos te verdedigen.

De laatste jaren wordt ’s lands natuur op vrije dagen overspoel d door recreanten en op werkdagen door graaf-, plag-, zaag- en hakmachines. De natuur is een reuzenbouwput. Op de hei en in de duinen moeten oude naaldbossen eraan geloven.

Voor recreatie, evenementen en andere verzetjes wordt de natuur opengesteld, verstoord, vervuild en vertrapt. Niets is te dol, dankzij het toverwoord: draagvlak!

Maar als iets het draagvlak voor natuurbescherming schaadt, is het wel bomenkap, zoals een deel van het Schoorlse bos te wachten staat. In de wijde omtrek stappen mensen briesend achter hun beeldschermen vandaan, ballen hun vuist en stampen hun voet. Toch volhardt Staatsbosbeheer in de plannen.

De duinen zijn een eeuw geleden beplant om ze te beschermen tegen de wind. Nu mogen de duinen juist weer stuiven. Stuifduinen moeten ook behouden en hersteld worden, zeker, net als open duinvalleien. Soms doen natuurbeheerders dat door jonge wilgen, vogelkersen, berken, lijsterbessen, sparren en dennen uit te rukken of te kappen. Heel goed werk. Rond zo’n bejaard naaldbos schieten overal zaailingen op. Weg ermee. Dat soms ergens een oud bosje sneuvelt, à la.

Maar het valt me iets te vaak op, dat het juist oude naaldbossen zijn, die eraan gaan. Zonde! Een eeuw na de aanplant van Corsicaanse dennen is in naaldbossen een wereld ontstaan van paddestoelen, varens, mossen en orchideeën, met ransuilen, kruisbekken, allerlei soorten mezen, goudhaantjes, spechten en haviken…

Hoe kan het aanbeden draagvlak opzijgeschoven worden voor zo’n draconische ingreep? Een blik in de plannen geeft misschien een antwoord. In een terloopse bijzin staat ‘kostenneutraal’. Jonge bomen kappen kost geld, oude bomen leveren geld op. Ach ja, Staatsbosbeheer is het Staatsbosbedrijf. Maar toch geen Staatsbosbestrijding?

(Natuurdagboek Trouw woensdag 28 dec. 2016)