Koud is het en wit. Er ligt twee millimeter sneeuw op de stad. Iets is meer dan niets. Geliefde en ik maken een ommetje door de begraafplaats. Het is een oude begraafplaats. Hier rust deze, hier rust die, we vinden een verbrokkelde zerk waar al 167 jaar iemand rust. Eenmaal dood raak je nooit uitgerust.

Begraafplaatsen bevallen mij wel. Het bevroren bosje bloemen, de flakkerende kaars getuigen van een verdrietige bezoeker. Moderne nabestaanden bezweren de dood met versierselen, hoe meer en lelijker des te beter. Maar die schreeuwerigheid weet de grafstemming niet te verstoren.

 Zeker in een stad is zo’n oude begraafplaats een oase van rust, met statige bomen, donkere rhododendrons en ontluikende sneeuwklokjes en crocussen. Er scharrelen merels, winterkoninkjes en roodborstjes. In de kale bomen jagen boomklevers achter elkaar aan. Twee halsbandparkieten glimmen als smaragden in de avondzon en overal zingen spreeuwen op de hoogste takken. Twee aan twee zitten ze te neuriën en te fluiten. Zelfs boven de doden blijven ze vrolijk, maar nooit uitbundig. Spreeuwen zijn ingetogen vrolijk.

Op een stenen brugje over een vijver zegt geliefde ineens: “ijsvogel”. Ik ben al te laat. De hemelsblauwe schicht is laag over het water om de bocht verdwenen. Ik loop erachteraan en volg de oever tot het water in een tunnel onder het hek en de weg ernaast verdwijnt. Geen ijsvogel voor mij.

Bovenin een hoge kruin zit een groepje zangvogels in de zon. De zon staat laag en beschijnt de hooggeplaatste vogels van onderen. Het is een groep groenlingen en koperwieken. Groenlingen zijn steviggebouwde vinken, groen met gele vleugelranden. Koperwieken zijn een soort lijsters. Ineens vliegen alle groenlingen weg. Negen. De vijf koperwieken blijven zitten.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 19 jan. 2016)