We zijn op Texel en metgezel stelt voor een bij te zoeken, die in Nederland bijna alleen daar voorkomt. Vorig jaar haalde die bij de radio in Vroege Vogels. We tijgen naar een piepklein plukje natuur in het boerenland, waar wij de plek vermoeden.
Het plukje is misschien hondervijftig meter lang en dertig meter breed. Hoe klein ook, de natuurontwikkelaars hebben kans gezien er een fietspad, wandelpad en mountainbike-pad in aan te leggen, dijkjes, duintjes en een vijver, een zitbank en het onvermijdelijke voorlichtingspaneel. Mensen laten er hun honden loslopen en iemand heeft er een restje round-up gedumpt, zodat een vierkante meter vegetatie oranjebruin kleurt.

In dit postzegeltje natuur groeit nochtans een dicht struikgewas, waarin een kneu zingt, een grasmus krast en een rietzanger fluit. Op een zonnig, kniehoog hellinkje met kale plekjes tussen bloeiende ossentongen, vergeet-me-nietjes en witte dovenetels houden we halt. Er zoemt een oranje bij langs. Waarachtig, het is de langhoornbij, een wollige, hommelachtige bij met centimeters lange antennes. Langhoornbijen zijn de boktorren onder de bijen.

Er zoemen ook tuin-, aard- en akkerhommels, maar het gaat ons natuurlijk om die langhoorns. Ik ben blij verrast dat we ze nog zien ook en wel meteen al. Zoekt en gij zult vinden.

Eén langhoornbij zit in de schaduw op een blaadje hondsdraf. Er waait een koude noordenwind, misschien moet hij opwarmen. Ik trek een plant opzij en zet hem in het zonnetje. Hij beweegt een pootje, draait een spriet, maar blijft zitten waar hij zit. Handig voor de foto.

Opgetogen fietsen we over Texel, om op de terugweg nog even te gaan kijken. Hommels, hooibeestjes en sint-jacobsvlinders zijn er, maar geen langhoornbijen. De zittende is ook weg.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 28 mei 2015)